7 Şubat 2017 Salı

08

geçmiş ne acayip bir şey.
eski fotoğraflara bakarken zaman hiç geçmemiş gibi hissediyorum.
bir kaç gün önce oldukça sarhoşken yazdıklarım nerede bulamıyorum fakat yaptıklarımı hatırlıyorum utanarak. hatta eski bir fotoğraf bir anda ekranı kapladığında hatırladım. d.'nin telefonu kaç kez çaldı bilmiyorum. ama açılmadı. en yakın arkadaşım beni oyaladı, güldürdü, bir bakıma uyuttu. ve ben zaten bir tek ona anlatabilmenin rahatlığını yaşadım. hala fotoğrafları silmemiş olmama şaşırdı. "anlıyorum" dedi. anladığına emindim.

bunca zaman sonra hala nasıl oluyor da göz yaşlarına sebep oluyor o duygu aklım almıyor. bir sürü yaş aldım, onun durduğu yer değişmedi. açtığı yara iyileşmedi. aşkın tükenmeyen tarafının çok acınası bir mağduruyum.

sonra aklıma tüm fotoğraflarını kaybettiğim gün "bugün çok kötü bir şey oldu"diye ağlayışım geliyor. ya yüzünü unutursam, diye yüreğim parçalanmış, içim acımıştı. 

evet..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder