45

Bu kara deliği tanıyorsun değil mi İbrahim? Düştüğümüz fakat düştüğümüzü bir türlü kabullenemediğimiz bu devasa karanlık her şeye sahip. Görmüyor muyuz İbrahim? Karanlığı öylesine dert ettik ki etrafımıza bakmıyor muyuz? Bu mide bulantısı, bu bulantı ne zaman geçecek İbrahim?

27 yaşına geldim İbrahim, akıl almaz bir hızla yaşlanıyorum. Evren benim yaşım söz konusu olduğunda tur bindiriyor normal hızına. Tüm sabahları hızlı geçip uzun uzun geceler sunuyor bana. Geceyle ilgili bir sorunum yok da İbrahim bunca yalnızlığı nereye sokuşturacağımı şaşırıyorum. Her dolaptan, her çekmeceden, her defter arasından, her çorap içinden, her pencere pervazından, her halı altından, her sabun köpüğünden, her zeytin çekirdeğinden,

İbrahim bulduğumu sandığım her şey birer yanılsama. Sahip olduğum tüm mutluluklar bir bir çalınıyor benden. Gözümü hep daha kötüsüne açıyorum eğer bir mucize olmuş da kapatabilmişsem. Güvenli bir çift söze ihtiyacım var İbrahim, ya da göze, ya da ele, ya da sese, ya da sen tüm bunları boş ver İbrahim, onca senenin hatrı var, sen benimle bir sigara yak, uzaklara dalalım, şu muhteşem kara deliğimizin birkaç çift yıldız, birkaç uzay çöpünü iştahla çiğnemesini, yemesini yemesini ama hiç kilo almamasını izleyelim. Yıllar sinemize yaslansın, hatıralarımız paslansın, şu deli gönüllerimiz uslansın ve unutalım İbrahim. Göğsümüzü delip geçen ne varsa hepsini unutalım. 

52

27 yıldır hayattayım ve çaba harcamaya değer bir şeyle henüz karşılaşmadım. İşin içine insanlar girdiğinde yolun sonu elbette hayal kırıklığıyla bezeli. Artık yalnızca bir miktar huzur diliyorum.

-yazının devamını acımasız bir şekilde sildim. çünkü artık bittim- 

54- umut

Yokluğuyla varlık kazanabilmiş bir başka şey de umut. Başından sonuna kadar enfes bir zehir. Ve hiçbir şekilde vücuttaki varlığı tespit edilemez.

Kafka! Senden incesi yok.

 Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da! Güçlü dur, ben olsam da olmasam da!

Kara

—Bir itirafta bulunmalıyım sana, diye başladı İvan, kişinin yakınlarını sevebilmesine hiçbir zaman akıl erdirememişimdir.

Neye ihtiyacın olduğunu ve ne yapman gerektiğini bilmiyorsun. Yüzyıllık bir uyku diliyorsun ama uyku bir süredir şehrin bu yakasına uğramıyor. Duyduğun seslerin farklı titreşimleri var, yücelttiğin akıl mı yakacak seni? Sokağın güzelim lambasına bakıyorsun saat sabah beş! Yağmur, yok. Rüzgar, yok. Sakin. Gerçekten, nasıl son bulacak? Bunca yaşanmışlık nasıl son bulacak?

Hep İvan haklıydı. Şimdi değil. Şifa bu kez karşı çıkılanda. Suçlanmaktan, eleştirilmekten, göze girmeye çalışmaktan, ne yaparsam bu bana karşı gelmezlerden sıkıldın. Hiçbir şeyin anlamı yok. İnsan duygudan ibaret, sen artık insan olmak istemiyorsun. 

olan biten her şeyi size anlatayım.