—Bir itirafta bulunmalıyım sana, diye başladı İvan, kişinin
yakınlarını sevebilmesine hiçbir zaman akıl erdirememişimdir.
Neye ihtiyacın olduğunu ve ne yapman gerektiğini
bilmiyorsun. Yüzyıllık bir uyku diliyorsun ama uyku bir süredir şehrin bu
yakasına uğramıyor. Duyduğun seslerin farklı titreşimleri var, yücelttiğin akıl
mı yakacak seni? Sokağın güzelim lambasına bakıyorsun saat sabah beş! Yağmur,
yok. Rüzgar, yok. Sakin. Gerçekten, nasıl son bulacak? Bunca yaşanmışlık nasıl
son bulacak?
Hep İvan haklıydı. Şimdi değil. Şifa bu kez karşı çıkılanda.
Suçlanmaktan, eleştirilmekten, göze girmeye çalışmaktan, ne yaparsam bu bana
karşı gelmezlerden sıkıldın. Hiçbir şeyin anlamı yok. İnsan duygudan ibaret,
sen artık insan olmak istemiyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder