Yabancı

 

Bugün annem öldü. Belki de dün, bilmiyorum.

A! Bir dakika bu yazıldı.

Ben o hikâyeye dahil değilim. Benim dahil olduğum hikâyede dört kişiyiz. Üç artı bir. Tanıdık bir yerdeyim ve bu insanları da tanıyorum. Fakat öyle hissetmiyorum ve engel olamadığım bir kopuş başlıyor. Tutunmalıyım diyerek konuşulanlara odaklanmaya çalışıyorum. Hiç ilgimi çekmiyor ama hiç. Lütfen susun. En tanıdık insanın bütün mimikleri, bütün jestleri, oturuşu, sesinin tonu bile farklı. Acaba burnu mu tıkalı, diye düşünüyorum. Diğer kişi biraz öyle konuşuyor, onun yanında diye ona mı dönüşüyor? Sonra bütün tavrı beni çok yoruyor, özellikle ona, o en tanıdık olana bakmamaya çalışıyorum. Diğerleri, daha az tanıdıklar, konuşuyorlar, gülüyorlar. Ulaşamıyorum. Buralarda kayboldum. Yeniden buluşamıyorum, ne yazık.

Üzgünüm, üzgün bir şekilde uyuyorum.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------

Bir kadın gördüm. Bana birini hatırlattı.

Ben küçükken camilere giderdik yazın Kuran öğrenmek için. Eski evimizdeyken Ulu Camiye yollanmıştım. Nefret ediyordum gitmekten. Hoca beni fark etmesin o günkü dersi vermeden eve gideyim diye uğraşırdım. Ya da hiç gitmemeye. Küçüktüm de. Kardeşlerim hep beraber gitmişlerdi, ben tektim. Mahalleden arkadaşlarım vardı elbette, ama detaylarını hatırlamadığım bir şekilde gerçekten oradan nefret ediyordum. Sonra biz taşındık aşağıdaki mahalleye. Evimizin arkasında, hemen çaprazındaki camiye yollandım bu kez. Burada öyle tanıdığım kimse de yoktu çok fazla. Mahalle benim için yeni herkes yeni. Ama bir şekilde uyum sağladım, arkadaş edindim. Cami o kadar güzeldi ki öncelikle, orada olmak güzel hissettiriyordu. Hoca bize teneffüs verdiğinde de bütün kızlar caminin avlusunda, hemen yanımızda musalla taşı olması hiç mi hiç umurumuzda değildi belli ki, birdirbir oynardık. Çok eğlenirdik. Oyunun çok ortasındaysak hoca bizi kesip de hemen derse de çağırmazdı. Zaten burada esas farkı yaratan kişi hocaydı. Muazzam bir adamdı. Hem şefkatli hem otoriter. Şimdi bu aklımla düşündüğümde, belki çocukken bir yanağıma dokunsa kendimi kötü hissetmeyecektim zaten, o benim öğretmenimdi, ama bir kez olsun fiziksel bir temasta bulunmuşluğu yoktu. Bizi balım diye severdi, yaz tatili bitince beni unutmayın, ben üç üniversite bitirdim derslerinize de yardımcı olurum derdi. Daha 40 yaşına gelmeden vefat haberini aldık. İçimde kocaman bir yara açmıştı böylece ve belki de bana bir kişinin ne kadar fark yaratabileceğini gösteren ilk insandı. Zaten bir daha da camiye falan gitmedim yazın.

İşte bu hocanın üç çocuğu vardı o zaman ya da ben o kadarını görmüştüm. İki kızı bir de küçük oğlu. İkinci kızı muazzam bir güzellikteydi, sarı saçları, renkli cam gibi gözleri, ışıl ışıl bir yüz, güzel biçimli dudağının kenarında bir ben. Aman Allahım. Sıcacık bir kız, bir bakan bir daha bakmamışsa kördür. Öyle bir güzellik. Ve işte onun bir de ablası vardı. Benim ilgimi o çekerdi. Abla olan soğuktu, nasıl anlatmalı, onun da saçı kaşı sarıydı, onun da renkli gözleri vardı ama soğuktu. Değişik bir aurası vardı. Bence ona bakan değil bir daha bakmak, gözlerini kaçırırdı. Farklıydı ve beni inanılmaz çekerdi. Onu incelemek, ona bakmak isterdim, ne yapıyor, nasıl konuşuyor diye. Önceki gün gördüğüm kadın bana bu kızı hatırlattı, onun ifadesinde gördüğüm şeyi. Sonra babasını erken yaşta kaybetmesini düşündüm. Tesadüf mü bu kızın bu kadar küçükken bile, kendini bilen otoriter bir yapıda olması? Belki, hatta büyük ihtimalle, babasının ardından babalık yaptı kardeşlerine. O soğukluk yardımcı olmuştur ona, eminim.

Hocanın adını hatırlayamadım. Buna epey üzüldüm. Sonra babama sordum: Abdullah, dedi.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------------

Bugün hiç su içmedim.

Gidip biraz su içeyim.

 

 

 

 

 

Olduğu Gibi - 17 Eylül

Bu aralar bana hep yol hikayeleri geliyor, neden acaba? Yüzüklerin Efendisi okuyorum, biliyorsunuz, olduğu gibi bir yol hikayesi. Sonra Storytel’de Bir Dinazorun Gezileri’ni dinlemeye başladım birkaç gündür, Mina Hanım yollarda. Sonra önceki gece açtığım film, The Mountain Between Us yine yollarda olan iki insanın hikayesi. Hayat bana “çok geç kaldın, artık yola çıkma vakti!” mi demek istiyor acaba? Bilemiyorum. Mina Urgan Londra ve Paris’i kıyaslarken Londra’da insanların evde olmayı tercih ettiklerini bu yüzden Londra sokaklarının Paris’e göre çok şatafatsız, sönük kaldığını anlatıyor. Ahh! diyorum, ahhh!! Edinburgh’ü düşünüyorum sonra, Edinburgh’ü düşlüyorum. Nasıl olurdu o hayal gibi şehirde yaşamak… Sanki sonbaharda, sonbahar için yaratılmış bir şehir.

Böyle bir yerde yaşasam artık yazmamak için hiçbir bahanem kalmazdı bence. Ya da elimde olmayanı yüceltiyor, romantize ediyorum. Neden etmeyeyim, sabahları iş yerime en iyi ihtimalle 45 dakikada geliyor, bir sürü kötü yapı görüyorum. Bugün ışıklardan karşıya geçerken gördüğüm, asimetrik bir etek, sütlü kahve bir ceket, tokalı hoş bir ayakkabı giymiş, saçlarını örmüş çok hoş küpeler takmış o kadın, bütün gün görebileceğim en güzel, en estetik şeydi. Hatta büyük ihtimalle tek şey. Böyle bir yaşamda şu şehri hayal ederken biraz abartıya kaçmamın ne sakıncası olabilir? 

Dün bitmesi gereken kitabı bitiremedim elbette. Fakat başka bir makaleyi okudum, notlarını çıkarttım ve yazdım. Bebek adımlarıyla ilerlememe rağmen, ilerliyor oluşum bana minik sevinç dalgaları sunuyor. Kurulun karşısına çıktığımda şöyle demeyi planlıyorum “ne düşündüğünüz umurumda olmadan okudum ve yazdım, çok da keyif aldım!”. Umarım kovulmam.

Tüm yönlendirmelerin etkisiyle ulaştığım yer yönlendirenler tarafından beğenilmeyince sarsılmış, peki ben ne yapıyorum, diye kendime yüklenmiştim. Sonra başa dönüp “ben buraya nasıl geldim?” diye sormaya başladım. Evet, elbette kendimden yola çıkarak. Birileri birbirinden destek alarak bir grup içinde mutlu mesutken ben, nasıl oluyor da hiçbir “biz”in içine giremiyorum? Ne fiziksel olarak ne düşünce olarak. Neden ait hissetmiyorum, neden kendimi temsil ediliyormuş gibi hissetmiyorum, neden bir mücadelenin parçası olamıyorum? Tüm bu sorulara nasıl, nereden cevap bulacağım diye diye buraya geldim. Geldim ve engellendim mi? Bilemiyorum. Fakat şu sıralar çokça hemhal olduğum kavramlar, hoşuma gidiyor, bana bir yerlerden dokunuyor. Kesin yine keskin bir muhalefetle karşılaşacağım fakat kimin umurunda, zaten hep oradalar. 

İş başvurusunda bulunan hocaların demo dersleri vardı bugün. Hepsi için içimden kendimi “lütfen başarısız olma” derken buldum, özdeşim kuruyorum sanırım. Yine de eksiklikleri olanların, mesela İngilizce, başarısız olmalarını hiç istemiyorum ama için için kabul ediyorum işi alamayacaklarını. İşte o anlarda panikleyip İngilizce ders anlatma pratikleri yapmam gerektiğini düşünüyorum. Yapmayacağıma o kadar eminim ki…  

Şimdi zamanın gelmesini, eve gitmeyi, dün akşam yatmadan önce pişirdiğim etli patates yemeğini yemeyi, sonra kitabımı, Yüzüklerin Efendisi'ni alıp yatağıma tünemeyi, bu sırada bir melatonin içmeyi, sonra okurken uyuyakalmayı bekliyorum. Bazen bu kadar basit ve ulaşılabilir isteklerimin olmasından ötürü kendime gülüyorum. Fakat elbette cam çatılı bir bahçesi olan, şatodan hallice bir evle şu derenin kıyısında yaşamayı da hayal ediyorum. Aslına bakarsak bu da ulaşılabilir bir hayal ve oldukça da basit. Hah! 

Şimdi güzel bir şarkı... 

Eski Defterler

Uyandım, kendimi yataktan kaldırmak zor olmadı. Artık işe gitmesem de aynı saatte uyanıyorum. Pazar günü de uyandım. Kendimi uzun zamandır yapmadığım şeyle uyandırdım hatta, ritüel! Bu sabah da öyle. Ne güzel ne güzel. Elimi yüzümü yıkayıp mutfağa gittim. Önce kahveleri yaptım. Sonra yanıma alacağım yemeği ısıttım. Sandviç yaptım. Bulaşık makinesini boşalttım bu arada, kirlileri doldurdum. Termosum, kahvaltım, öğle yemeğim hazır, çantama koydum. Sonra saçım, makyajım, kıyafetim. Hazır. Servis, gecikti ama birkaç dakika. Okul. Hava öyle güzel ki, serin. Çay içiyorum sandviçin yanında. Çok yemiş gibi hissediyorum. Bugün sigarayı mümkün olduğunca az içme kararındayım. Azıcık. Bir-iki. Öğleden önce iki tane içiyorum bile. Bir öğrenci, ders seçecek, seçiyoruz.

Bugün artık bitirmem gereken bir kitap var; İdeolojinin Serüveni. Artık bitmeli, notları da yazmalıyım. Fakat ne kitabı açasım var ne de okuyasım. Aksi gibi sigara içmek için dayanılmaz bir istek duyuyorum ki genelde böyle olmaz.

Birkaç gündür aklımda İbrahim var. Neden bilmem, özlem duyuyorum bu hayali insana. Dün Yüzüklerin Efendisi okurken İbrahim gelip “bir şeyler hazırlayıp yiyelim mi?” diye sordu, kalkıp salata yaptık beraber, eski sahilleri ve denizleri konuştuk, ya da ben onu sürüklediğim eski sahilleri ve denizleri düşündüm. Sonra kendimi uyuşturmak için çok fazla çaba sarf ettiğimi, bunun beni yorduğunu, biraz sakinleşmek için akışına bırakmam gerektiğini, bunun gibi merhametli ve şefkatli bir sürü şey söyledi. İbrahim’in şifalı biri olduğunu düşündüm. Düşündüğüm için var İbrahim, Uzun İhsan Efendi o kadar haklı ki, İbrahim’le konuşabiliyor, yemek yapıp yiyebiliyor, “varlığında” şifa bulabiliyorsam, İbrahim’in olmadığını kim nasıl kanıtlar? Sonra yaşam mücadelesi konulu karlı kışlı bir film açtıK. Film aşk filmi çıktı, hah! Ama izlediK sıkılmadan, filmdeki aşk hoşumuZa bile gitti. 

Eski yazılardan birinde şöyle yazmışım “Putların hepsini ben kırdım, işin kalmadı yapacak, bana geri gelsene İbrahim.”

İbrahim’i beklemekten vazgeçtiğim için kendime biraz kırgınım.