Elisabeth Vogler'in Sönmek Üzere Olan Sigarası ve Küllük

Kimim ben?
Telefon çalıyor. İlk çalışta kılımı kıpırdatmıyorum. İkinci çalışında arayanın annem olduğuna dair melodiyi duyunca hareketleniyorum. Annemin sesi sıcacık. Annem.

Kimim ben, sahi?
Kanepeye geri geliyorum. Yatmıyorum bu kez, oturuyorum. Yapmam gereken birşey varmış da yapmamışım gibi hissediyorum. Birinin gelmesi mi gerekiyordu, bilmiyorum. Ev dağınık. Sigara, kahve ve çorap kokuyor. Kimsenin gelmemesi en iyisi. Kitabım nerede? Televizyonu o an farkediyorum. Televizyon açık. Televizyon izlediğimi hiç hatırlamıyorum.

Kimim ben, diyordum, evet.
Ellerim buz gibi. Ellerim neden buz gibi? Ellerim, neden? El... Banyoya atıyorum kendimi. Yüzümde kalan bir kaç renk parçası veda etmek için aynada buluşmamızı bekliyormuş gibi, o an yok oluyor. Musluğu açıyorum. Buz gibi suya değmemle kaçmam bir oluyor. Sıcak aksın diye bekliyorum. Ellerimi yıkıyorum. Yüzümü sonra. Suyun sıcaklığı geride sadece üşüme bırakıyor. Yüzümü kuruluyorum. Ellerimi de.

Hayır, mesele kim olduğum. Tüm mesele bu.
İyiyim. Hayatımın hiçbir dönemi bu kadar iyi olmamıştım. İyiyim. İyi. Bu bana birşey yazdırmıyor. Bu üşümeme sebep oluyor. Ama iyiyim. İnsan iyi olmakta vazgeçemiyor. İyi olmak en değerlisi gibi. İyiyim. İyi olmak soğuk.
Yağmur yağıyor ve ben iyi hissediyorum.
Rüzgar esiyor ve ben yine iyiyim.
Kitaba başlıyorum, iyi, bitiriyorum daha iyiyim.
Sabahları uyanıyorum, iyi.
Geceleri kafamı yastığa gömüyorum, iyi.
Otobüs bilmediğim yollara sapıyor, iyi.
Okulda herkes çok yabancı, iyi.
Okulda birileri beni öpüyor, bu da iyi.
Derslerin bazıları sıkıcı, çok iyi.
Bazıları umutsuz, ah, çok çok iyi.
Daha iyi. İyi iyi. Çok iyi.

İyi.
İyi.
İyi.

Sahi, iyi ne demek?