"Kurbağalara bakmaktan geliyorum"

Siz hiç akordeon sesiyle uyandınız mı?
Ben uyandım hem de çokça zaman. Neredeyse haftada birden fazla kez, eğer erkenden uyanıp okula gitmek zorunda kalmadıysam.
Dün gece birşey oldu. Bir sürü şey yazdım kafamda ben dün gece. Nedense gelip de bunları yazabiliyorum ama kaç gündür Bilge Karasu-Gece'yi yazmak istediğim halde yazamadım. Sonra harika bir film izledim, Emir Kusturica-Underground (Yeraltı)'ı yazamadım. Yine görmenizi istediğim fotoğraflar vardı, koyamadım. Bu arada çok güzel mektuplar aldım, onları bile yazamadım da gelip uyandığım anda günler öncesinde kaydettiğim sese bugün yenisini ekleyip buraya koyuyorum. Tuhaf değil mi?
Dün gece de tuhaftı. uyandığım anda başka bir şeydim. Nasıl demeyin öyleydim. Dün o dizi bitince uzun süre -ama saatçe değil, kendimce- yerimden kıpırdayamadım. Sonra düşündüm, düşündüm, düşündüm. Düşünürken evrildim sanıyorum. Odama geldim çünkü, pencereler açık yatmaya başladığımız zamanlar başladı da daha yorganı götürüp atamadım, üzerinde uyumaya başladım. Gece üzerimdeydi, esintisini, boşluğunu, karanlığını Gece'nin her bir zerresini üzerimde hissettim. Gece başımda nöbet bekliyordu. Hadi! der gibi. Tamam, dedim ben de, kabullendim, evet haklısın dedim kendime, haklıydım çünkü, bomboştu yaşadıklarımın hepsi. Saman alevi gibi. Telefonuma bakıp bakıp durmama sebep olan bir ayda sönen sözümona bir sevgiydi. Yıllar yıllar süren bir sevgiyi ararken karşıma bir ayda biteni çıkıyordu, delirmiş olmalıydım. Sevgi öyle birşey değil, dedim kendime, sonra hak verdim yine kendime. Aşık olduğum adam diye andığım adam aradıktan bir dakika sonra telefonu kapatabiliyor, hiç de umursamıyordu bu durumu. Tekrar aradığında ben yine açıyordum ona kapıları, ben çok seviyordum çünkü, ama onunki içinde bir yerlerde kaybolmuş birşeydi, belki sevgi bile değildi. Kendime bu konuda tek kelime edemedim bile, etmeye utandım, bu kadar olmazdı sahiden. Kendim çok haklıydım yine.
Neden sonra uyumuşum. Yine akordeon sesiyle uyandım. Baktım kendime. Şu an hayatımda olan hiçbir şey değişmesin, ben değişeyim, huzurlu olayım. Bu blog hayatımın son dört senesine şahit, birşeyler aradığım şu son dört yıl boyunca bulduklarımın hepsi ne kadar anlamsız. Ya yanlış şeyi arıyorum, ya yanlış yerde arıyorum. Sanırım her ikisi birden...

Bu arada bana mektup göndermek isteyen var mı? Varsa mail bana: aylakkedi-@hotmail.com , oradan adresi yazarım ben size.