Yürümek ve Diğer Şeyler

 

Kafamda dönüp duran cümleleri ve diyalogları yazıya dökemeyecek kadar bezgin ve umutsuz hissediyorum. Halbuki uçuş uçuş hissettiğim o sahilde bulunuşumun üzerinde 24 saat bile geçmedi henüz.

Uzun zaman sonra sahilde o kadar uzun yürümek bünyemde harika bir etki yarattı. Güneşin en rahatsız olduğum versiyonu bile beni durduramadı; kalabalık bile. Hatta bu kalabalık iyi bile geldi; koşan çocuklar, bisiklet sürenler, kaykaya binenler, sadece oturmuş denizi seyredenler, tavla oynayanlar, piknik yapanlar, kalabalık halde yürüyenler ve benim gibi tek başına yürüyenler. Ne kadar çok hikaye ne kadar çok insan. Düşünerek ve etrafımdaki her uyarıcının bana ulaşmasına izin vererek yürürken Doktor L.’ye rastlamak işin dramatik yanı oldu. “Yine mi geçmişle boğuşuyorsun?” diye başladı cümleye sarkastik bir gülümseyişle. Ayıp oluyor ama, diye düşündüm ama kibarlığımdan ve işte iletişimindeki avantajlarıyla kişiliğindeki olumsuzlukları bastıran insanların konforunun nasıl ortaya çıktığını gördüğümden sesimi çıkartmadım.

Geçen, nerede okumuştum, nostalji kelimesi eve, vatana dönmek gibi bir köken barındırıyormuş, savaştaki askerlere referans veriyordu. Eskiye dönmek gibi değil de işte, eve dönmek isteği gibi bir anlam. Benim zihnimde hep eskiye dönmek gibi bir anlamı var nostaljinin. Üsküdar sahilini mi özlüyorum, diye düşünmüştüm hatta yürümeye başladığımda. Dar, hep kalabalık, ama işte ‘bizim’ sahil? Bilemiyorum.

“Bilemiyorum” dedim ben de.

Her şeyi aşırı bireyselleştiren sistemin içinde psikoloji biliminin muazzam bir katkısı var. Mesela fizyolojik bir sıkıntı çekiyorsunuz. Bunu bedeninize odaklanarak çözmek yerine psikolojinizle ilgili olduğu bilgisini koyuveriyorlar önünüze ve ekliyorlar: stres de yapma ha! Bu zamana kadar sahip olduğum tüm hastalıklarda önüme çıkan stres, nereden geldiği ve nasıl gönderileceği belli olmayan saçma sapan bir şey. Fakat hastalıkların çözümü hiç de öyle psikoloji temelli falan olmuyor.

Bir de travma girdi hayatımıza. O kadar kolay bir kaçış yoluymuş gibi geliyor ki bana. Bir illüzyon. Böyle davranıyorum çünkü şöyle bir travmam var. Ya da böyle davranıyorum acaba nasıl bir travmam var, hmm kendime döneyim biraz daha.

Bunun hastalık derecesinde bir abartıya dönüştüğünü düşünüyorum. Her davranışı, her duyguyu, her düşünceyi temelinde müthiş bir anlam varmışçasına ele alıyoruz. Ben ben ben ve benim yaşadıklarım. Hayır, her şey o kadar da anlamlı değil.

Ben bunları düşünürken Doktor L.’nin varlığını unuttuğumdan ben’i zarar görmüş olacak ki kendini hatırlattı ve çok komik bir şeymiş gibi “Dur duraksız bir değişimi kabul ediyorsak o halde zaten ‘eve’ geri dönemeyiz, öyle değil mi?”

Ben bu noktada, nedense Herakleitos konuşmak yenine Nietzsche’ye dalıyorum ve onun Bengi Dönüş’ünün, zihnine nasıl girdiğini düşünmeye başlıyorum.

Yazmaya ara verdiğimden beri devam edemedim, bir süredir radyo açmıyorum.