Ölülerin gölgesi olmaz.

İnsanlar ölüyordu, biz sigara içiyorduk.
İçiyorduk çünkü bırakmıştık, Tom amca böyle buyurmuştu.

Kaçmaya çalışmak biraz da yakalanmayı ummaktır. Böyle düşününce insan olduğu yerde kalıyor. Bakın bana.. Sonra değişti herkes. Pekala. Hiçbir şey değişmedi, değişmiş gibi görmek hoşuma gitti.

Sabahları uyandığımda günleri karıştırıyorum. Pazar mı bugün, sonuçları açıklamışlar mıdır?
Hayır. Kimse pazar sabahı gidip de, meraklanıyordur bu insanlar, sonuçları açıklayayım bari demez, dahası bugün pazar değil.

Korkulu rüyam haline gelen bu bekleyiş benim biricik uykularımı kaçırıyor.
Belki de kahvedendir.
Belki de sigaradan.
Düşük bir ihtimalle Feyyaz da olabilir. Canım.

İnsanlar ölüyor. Ben bir sigara içene kadar bir adam gidip o caminin kapısına asılan listedeki ölüler arasında kardeşinin ismini görebilir. İçeri girip onun cansız bedenine sarılıp gözyaşı dökebilir. Rabbine birşeyler söyleyebilir. Biliyor mudur, kardeşini öldürenlerle aynı rabbe iman ettiğini. Peki ya soruyor mudur rabbine neden izin verdi diye. Sonra o rab, duyuyor mudur bunları?

İnsanlar öldü. Müslümanlar da, Hıristiyanlar da, Yahudiler de. Ortak özellikleri insan olmalarıydı.
İnsanlar insanları öldürdü.
N'olur durun artık.
Durun.