29 Nisan 2017 Cumartesi

27+1

zihnimden elime doğru akan sözcüklerim nerede? yazabildiğim, hatta yazdıklarımı okuyabildiğim zamanlar dünyanın başlangıcında kalmış gibi. ne kolaydı her şey. yaşanan anlar zihnimde kelime kelime yer açardı kendine. orada tomurcuklanırdı. yazarak su verirdim, büyürlerdi sanki. böylece bitmezdi. anlar anılara dönüşüp hafızama yapışırdı. bir günlüktü zihnim, nereye uzatsam elimi orada kelimelere çarpardım.

şimdi?

şimdi boşluk.

uykumun beni terk edip elimin sigaralara gittiği zamanlardan bahsediyorum. bunları yaşıyorum. beni yormayacak cinayet romanları okuyorum. parfüm sıkıp sevdiğimi düşündüğüm adamı bekliyorum. filmi bitiremeden uyuyakalıyorum.

bir zamanlar karga kovalamasına sinirlendiğim atletli adamı görüyorum karşı apartmanın camında. öylesine bakıyorum ona, bende bir his uyandırmıyor. sigarayı küllüğe söndürüp sakince içeriye giriyorum. bir hikaye dolmuyor zihnime, elimle var edemiyorum gözümle gördüklerimi.

bana "dur" diye bağıran Patti Smith oluyor bana kalırsa. 23 yaşımın Tezer Özlü'sü 27 yaşımın Patti Smith'i oluveriyor. her satırında daha çok kendime dönüyorum. var ettiğimi sandığım normallik silikleşmeye, kendini yok etmeye başlıyor.

fotoğraf makineme film alıyorum.
sonra her şey yeniden başlıyor.