bir insanın yüzünü ev bellemek.
kalabalıkta görünce sakinleşmek.
sabah görünce sakinleşmek.
bir sürü karmakarışık rüyadan sonra görünce gülümsemek.
bir insanı yorgan gibi üstüne örtmek.
bir insana yastık gibi gömülmek.
......
barış bir çiçek adı. ilk okulda bile değilken "bu benim çiçeğim" diye sahiplendiğim çiçeğin adı. annemin komşuya verdiğini duyunca ağladığım, utana sıkıla kadıncağızın gidip geri istediği çiçek.
......
elinde çiçekle geldiğinde, elinde bir barış çiçeğiyle geldiğinde, ne çiçeğin adını ne de benim için ne ifade ettiğini biliyordu.
barış çiçek açıyor.
.......
balkona hazırladığım kahvaltıda karşı apartmandaki adamı gösterip "bizim mahallenin 'benim adım cemil'ini görmek ister misiniz?" diye sordum. başlar uzandı. baktılar. güldük.
bitti.
......
içinden çıkılmaz görünen her şey gerçekten de içinden çıkılmaz. basitleştirmeye, kolaylaştırmaya, işte efendime söyleyeyim en karanlık an güneşin doğuşundan hemen önceki andır diye düşünmeye gerek yok.
kabullenmek zor.
fakat bazı şeyler içinden çıkılmaz.
asla.
.....
bana sorarsanız nefes almak sizi gördüğü için gülümseyen bir yüzdür.
hepsi bundan ibaret.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder