Fıstık

Başka bir şey yapamadığımızdan, günler sonra çarşıya indiğimizde bir arabanın arkasında satılan, “mahalle sakinlerinin dikkatine, fıstık on lira” şeklinde yükselen sesiyle caddeyi dolduran satıcıdan aldığımız, üstü tuhaf bir tuzla kaplı olan kabuklu fıstığı yiyor, Rick and Morty izliyoruz.

Günden hiçbir şey anlamadım. Boşluk boşluk üstüne. Sabaha karşı nihayet uyuyabildiğimde seramik hamurundan nasıl obje yapıldığını izliyordum. Ne sabahki derse yetiştirebildim zihnimi ne göndermem gereken ödeve. Bir sonraki derste ise bütün gücümü harcayarak oturdum ekranın karşısında. Bir süre zamanın akışını unutmuş olabilirim. Sonra alınacaklar için, alınması gerekenler için dışarı çıktık. Dışarının gerçekten dışarısı olduğu tuhaf zamanlar. Bazen yürüyebiliyor oluşuma şaşırıyorum, bazen insanlardan kaçışımda duyumsadığım öfkeye. Yanıma yaklaşan küçük bir kızın yarattığı panik ise kendime karşı bir şüphe doğuruyor. “Artık biraz daha kadercilik tarafında duruyorum” dediğim günün akşamında yaşadığıma bak.

S. benden daha uykusuz olduğundan birkaç lokma bir şeyler yiyip bayılıyor. Ben elimde iki kitap salona tünüyorum ağır battaniye ile. Bir iki sayfa sonrasında ben de uyuyorum. İşte o fıstığın başına oturmamız da bu uykulardan sonra oluyor. Zihnimde güne dair boşlukları da bu uykulardan sonra keşfediyorum. Günün sıcak olduğunu da bu haftanın yağmurlu geçeceğine olan sevincimin karşılıksız kaldığını da hevesle beklediğim kitapların bugün geldiğini de bu uykulardan sonra hatırlıyorum. Uyumanın iyileştirici gücünü mü, küçük ölüm oluşundan yeniden hayata döndürüşünü mü konuşsam?

Saatler sonra “keşke fıstıktan iki kilo alsaydık” diyor. “Çok mu sevdin?” diye soruyorum. “Hıhım” diyor inceden…