Boşluk da sana bakıyor mu şimdi?

Aslına bakarsanız berbat bir manzaram var. Bir yıkım kalıntısı alanı, üzerinde biteyazmış bir yeni bina, kötü bir yokuş, yan cephesinde tuğlaları görünen bir apartman. Oraya buraya park etmiş arabalar. Köşedeki apartmanın dördüncü katındaki balkonda birkaç yeşil yaprağı kalmış bitki var. Martılar gelmese çekilecek dert değil. Yine de kedi seviyor burayı, gelen geçeni, uçan kaçanı izlemeyi seviyor. Bense onu izlemeyi. Sabahtan beri beklediğim iki paket nihayet gelince ben de sigara almak için çıkabiliyorum. Çıkmadan önce etraflıca gezinip kocaman bir çöp poşeti hazırlıyorum. Geri dönüşümde kendime bir meyve tabağı hazırlıyorum. Tabağın yıldızı turunç (Trabzon hurması olarak bilinen meyve). Özlediğimden son zamanlarda en çok onu severek yiyorum.

 

Çiçekleri suluyorum, evi süpürüyorum. Biri kocaman biri küçücük iki kitap bitiriyorum. Ne umut doluyum ne umutsuz, ne iyi hissediyorum ne kötü, ne mutluyum ne mutsuz. Diplomasi tarihi için gelen öğrenciyi geri çevirmiyorum, yine gidip Machiavelli konuşuyorum; bazı şeylerin hiç değişmediğini, hiç de değişmeyeceğini düşünüp geçiyorum. Yumuşak sütlü bir kahveyle salona geçiyorum. Nezihe Meriç’in hayatını anlattığı kitabı açıp onun yaşantısında kaybolmayı deniyorum. Hoşuma gideceğine dair önyargım çok yüksek. Böyle kadınlar hep ilgimi çekti daima çekecek.

 

Bazı tarihlerin karnıma kramplar girmesine sebep oluşunu, başka bir şey düşünemez halimi, korkularımın asla bitmeyişini, kendimi rahatlatmayı başaramayışımı, başarılı olmak kadar başarısız olmanın da bir seçenek olduğunu, normal olduğunu kendime anlatamayışımı kınıyorum. Bu güzel güneşsiz cumartesiyi işte böylece noktalıyorum. Sanırım.