Günler, Günler

Son zamanlarda devamlı açık; sakin, huzurlu. 

  

Dünyanın berbat gündemine ilişmeden, ondan etkilenmeden yaşamaya çalıştığım haftayı “sanırım hasta oluyorum”la kapatıyorum. Ülkenin gündeminden, haberinden, ekonomisinden, erkek vahşetinden kaçmaya bir miktar alışmış olduğumdan başarırım sandım. Bir de takviye güç sağlayacak ilacıma güvendim. Pek olmadı. Biraz oldu. Yaşıyorum. Hala aklım başımda.

 ***

Sevgimin artması sevgimin yöneldiği varlığa sorun çıkartıyor anladığım kadarıyla. Bazı şeyleri ifade etmeye üşendiğimden insanlardan uzaklaşıyor, çok yakınlarımın da bildiğini varsayıyorum. Fakat bilmiyorlar. Süheyla’yı hiç istemediği şekilde severken bunun dışarıdan hırpalamak olarak görüldüğünün farkına varmıyorum mesela. Başka biri, herhangi biri onu kızdıracak, kuyruğunu sertçe vurmasına sebep olacak bir şey yapsa bile sinirleniyorum, izin vermiyorum. Ama ben. Peki ben? Altına üstüne getiriyorum kedimi, öfkeleniyor, farkındayım hiç de mutlu değil. Fakat benim ona olan sevgim, aşkım öyle büyük ki… Sanki bu onu kızdırmak hakkını veriyor bana. Vermez. Onu kaybedeceğim korkusunu iyiden iyiye yaşadığım son zamanlarda elimi, gözümü, ilgimi üzerinden çekemiyorum. Birkaç aydır benimle olan ailem aşırı sevgimi eleştiriyor: annem Süheyla’ya bir şey olduğu takdirde delirmemden korkuyor. Şaka değil, gerçekten aklımı yitiririm diye korkuyor. Babamın son zamanlarda en çok kurduğu cümle “rahat bırak hayvanı”, çünkü nereye gitse peşindeyim, benim yanımda olsun, dokunabileyim bedenimle ya da gözümle.

***

Devetabanım bir süredir bana sürprizler yapıyor, tam yeni kocaman yaprak vermişken bir yenisi bir yenisi daha geliyor. Bu da sonki, altta bir de kalp yaprak geliyor. Mutluluk saçıyor.

 ***

Bir süredir her şeyimi pembe alıyorum. Yılların siyahçısı, kahverengi ve tonları aşığı bir insanım. Hiç pembe bir şeyim yok. Toz pembe. Elimden gelse her şeyi boyarım. Bunun bir sebebi vardır herhalde.

 ***

Eskiden yaşadığım her anı kafamda yazardım, kelimeler uçuşurdu baktığım her yerde. Metroyu beklerken önümde duran genç adamın yazılarla dolu montuna bakarken aklıma bu geliyor, beş-on sene önce kafamın içi adamın montu gibiydi. Bir şeyler kırıldı sonra. Ne olduğunu bilmiyorum, bir kopuş.

 ***

Blog yazmak bana çok güzel insanlar getirdi, çok güzel deneyimler yaşattı. Önce burada birkaç satır da olsa yazıştığım ama içimi ferahlatan insanlar, sonra mektup arkadaşlarım. Elif ve Nisa en önemlileri, varlıkları ve izleri asla silinmeyecek, silinsin istemeyeceğim iki dev insan. Başka insanlar, bazen hayal kırıklıkları bazen beklenmedik sevinçler. Zamanla silinen ama akla gelince gülümsenen insanlar.  2007’den beri tuttuğum bu web günlükleriyle hayatıma dokunmuş insan sayısı o kadar çok ki hangi birini anlatayım.

Son bir iki senedir hayatımdaki insanları azaltma çabam beni yeni arkadaş edinmekten de uzaklaştırdı galiba. İnsanlardan kaçar oldum. Şu sıralar birkaç şeyin eksikliğini hissediyorum, dolar umarım. Fakat blog yine beni çok mutlu eden bir şeye vesile oldu: onca uzaktan Canım C.’nin turunç reçeli geldi. Güzelim el yazısını okurken içimi kaplayan sevincin tarifi yok.

***