Duxenpillia!

 

Müthiş bir enerjiyle yeni yıldaki şahane planlarımı ve hedeflerimi sıralayacağım bir yazı yazmak isterdim. Ne yazık ki… Uzun zamandır mutsuz olmamı belli sebeplere dayandırma lüksünü -en azından- kendime sunuyor olmanın kerizliği artık işe yaramıyor. Hiçbir sebep yok. Mutsuzluk ise burada, yanı başımda. Herhangi bir değişkenden bağımsız. Dev gibi. Tehlikeli. Ölümcül. Ölümcül?

Yıllarca istediğim meslekte çalışmaya başlayalı aylar olmuş. Başlangıçta ne kadardı bilmiyorum ama şu an hevesim neredeyse sıfır. Bazı aşamaları geçmek, birkaç adım atmak, hedef belirlemek, bir şeyleri “bitirmek”…. Hani şarkının dediği gibi “yardımcı olmuyor”. Artık benden çıkıp özgürlüğüne kavuşan kahkahaların nereden geldiğini o kadar iyi biliyorum ki bu bile hüzün yaratıyor saniyeler içinde.

Sahip olmak, herhangi bir şeye, mutluluk getirmiyor. Üretmek mutluluk getirmiyor. Uyku, yemek, yürüyüş, filmler, kitaplar, virgüller virgüller…

Yazarak kendimi rahatlattığım yıllar oldukça uzakta sanki. Bazen eve girerken posta kutusuna gözüm takılıyor, eskiden oralarda mektuplar olurdu. Değişik bir heyecan. Sonra ne okusam, ne izlesem koşa koşa gelir bloga yazardım. Artık hiçbir şey için bir heyecan mı duymuyorum, doydum mu, vaktim mi yok, boş mu verdim… hiç bilmiyorum. Şimdi bu yazdıklarım da burada uzun uzun beklemesin, bir yerlerde kaybolmasın diye mi yayınlıyorum? Çok emin değilim. Sadece buranın yaşamasını istiyorum.