Günlükler ve Sızım Sızım Sızlamalar

Ben Aylak Kedi iken dünyam epeyce kırılgandı. Gözümle de duyardım, kulağımla da görürdüm, tenimle de koklardım. Fazlaca masum ve anlam yüklemeye hazır bir ruh halinde ama çokça melankolik bir genç kadındım. Hatta çoğu zaman irice bir kız çocuğu çünkü benim gibiler kadın olmanın ne demek olduğunu anlamak için zamana ihtiyaç duyar, söylenenler, duydukları, okudukları, izledikleri birikir birikir birikir de taşar, yetmez ama, o taşanlardan bir anlam çıkartmak bile epeyce zaman. Bana da lazım oldu. Zaman. Epeyce zaman.

----

Saat beş olmamıştı uyandığımda. Kafamda bir sürü soru ve senaryo ama bir şekilde eyleme geçemiyor olmanın sırtımdaki yükü, endişe, telaş, huzursuzluk… Yine de yatakla kavga etmektense kalkmayı tercih ettim. Kalkıp okudum, biraz yazdım, olmadı. Duş alıp giyindim, kahve demledim, ne kıyafetim ne de kahve güzel oldu. Kahveyi içemedim, kıyafetimi değiştim. Sonra biraz geç kalarak evden çıktım, okula geldim. Hava yağmurlu, çeşitli organizasyonlar, toplantılar var ama benim göndermem gereken de bir rapor bekliyor. Yok denecek kadar az bir değişiklikle hocama raporu gönderip sigara yaktım ve bu sigaranın neredeyse günün beşinci sigarası olduğunu dehşet içinde fark ettim: daha saat 10 bile değil. Yazıktır, günahtır. Ayrıca ayıptır bu kadarı. Yine de “bırakma” kararı alamıyorum.

Yarım saat önce “iş”lerim biteyazdığında, çılgınlar gibi çalışan oda arkadaşıma çay demlemeyi teklif ediyorum, hak etti çünkü. O üzerine düşen görevi yerine getirmek için enerji harcıyor. Ben? Ben umutsuzca e-postama cevap yazılmasını bekliyorum. Hem de gerçekten umutsuzca.

---

Sabah kahve yerine çay yapıp, dürüst olmak gerekirse akşam yaptığım ama yorgunluktan bir bardağı bile doğru düzgün içemediğim çayı ısıtıp, termosuma koydum. Yemek yemeyi benim için sorun haline getiren okuldan bir şey yememek için evden yemek taşımam şart. Oysa birçok yemekhane, kafeler ve restoranlar var kampüste. Buna rağmen mi? Evet buna rağmen.

Termosu evde unutmuşum.

Yanıma glutensiz ekmekle yaptığım sandviçi ve sebzeli makarna ve fırında kabak-patlıcandan oluşan öğle yemeğimi almışım, termosu unutmuşum. Mutfak masasında mı salon masasında mı acaba diye düşünüyorum sabah ofise gelip de elektrikli demliğe sebilden su doldururken. Çay içesim geçmiyor nedense.

Hem de şöyle bir şey oldu geçtiğimiz günlerde, S. çay demlerken ona tomurcuk koymasını söyledim, koymuş. Çayı içerken tadını enfes buluyorum, o da itiraf ediyor: Çaykur’un yeşil çayını almıştım, aynı tomurcuğun küçük sarı teneke kutusu gibi bir kutuda. Biri alt biri üst çekmecede. Dalgınlıkla çayın üzerine yeşil çay atmış, sonra da tomurcuk. Şahane bir keşif, bir süredir aynı şekilde demliyorum çayı ve içerken çok mutluyum. Denemek için aldığımız kahvelerin tatlarının yarattığı hayal kırıklığının da etkisiyle aramıza kara kedi girdi, bu durum da çayla olan muhabbetimizi ilerletti. Zaten ben hiçbir zaman “çay mı kahve mi?” sorusuna pat diye cevap verebilen bir insan olmadım.

---

Saat 3. Gündüz 3. Saat 1’den beri kafamı bir yerlere dayamak peşindeyim. Dün geç de yatmadım halbuki. Fakat inanılmaz bir uykusuzluk hissediyorum. Baş ağrısına direnip ilaç içmiyorum. Dün içtim. Her gün her gün, hayır olmaz. Eve gitmek istiyorum, evime. Umay Umay’ın “Lütfen eve dönelim” dediği noktadayım. Sadece evime gitmek, hafif bir roman ile yatağa girmek ve ağır ağır uyuyakalmak istiyorum. Hepsi hepsi bu kadar…

Toplumun ayrıcalıklı, yani paralı kesiminin konfor alanı beni inanılmaz rahatsız ediyor. Kıvrım kıvrım kıvranarak, uykularım kaçarak geçirdiğim süreçlerin bazıları için bu kadar önemsiz oluşu ne kötü. Doktora danışmanımı seçmek benim için zordu çünkü pandemiyle bölünen ders döneminde hocalarla temas şansım azalmış, ekran karşısında onları çok da tanıyamamıştım. Kafamda iki kişi belirmişti, kabul etmeme ihtimalleri beni çok yoruyordu. Gidip de ikisine de e-mail atmış, metni defalarca kez gözden geçirmiş, düzenlemiştim. Birinin haddinden fazla öğrencisi vardı zaten, diğeri kabul etti. Nasıl rahatlamıştım.

Bir vakıf üniversitesinde yüksek lisans yapan öğrencinin danışmanı ise kendisinin sorunu bile değil, bölümünün asistanları ona uygun hocayı seçmeye çalışıp hocayla iletişime geçiyorlar. Hoca da olur ya da olmaz diyor. Öğrenciyi bilgilendirmek lazım bir de. Hı, bu süreç uzarsa “benim neden hala danışmanım yok” diye sitemli geri dönüşler de olabiliyor öğrenciden. Müthiş, müthiş bir fark…

Kendimi iyi hissetmiyorum. Hayır hayır, kendimi hissetmiyorum, hissedemiyorum. Kendimle aram bozulmuş da uzak düşmüşüz gibi. Bir süredir kafamda sürekli cümleler dönüyor, bir romanın başlangıç cümleleri gibi. Bazen “Hah! İşte bu muhteşem bir giriş” diyorum kendi kendime, bazen üzerinde konuşulmaya değer bir şey yok. Kendimi bildim bileli yazıyorum. Aslında kendimi de yazarak biliyorum. Önce okumaya bile başlamadım ben önce yazmaya başladım, sonra okur oldum. Ne yazdım peki? ….

Sabah okumak için yanıma Knut Hamsun’ın Açlık’ını almıştım, fakat kendimi Orhan Pamuk’un Kara Kitap’ını okurken buluyorum. Onca saçma sapan işin arasında…