Elisabeth Vogler'in Sönmek Üzere Olan Sigarası ve Küllük

 İnsan uyanmak istemediğinde çok erken uyanıyor sanırım. Salondaki koltuktan hiç kalkmadım bütün gün. Olduğum yer kötüymüş de daha iyi bir yer de yokmuş gibi. Öylece yattım. Akşam olmak üzereyken kuş sesleri gelmeye başladı balkondan. Bir umut. Hiçbir şey hiçbir zaman hiçbir şeyin sonu değil. Yalnızca başka birşeyleri farketmeye aracı. Ölmedikten sonra okunacak çok kitap var.

Elimdeki kitapların hangi birinden bahsedeyim. İki haftadır hiç mektup almıyorum. Bana neden mektup yazmıyorsunuz? Düşüncelerimle adım adım markette buldum kendimi, muz aldım, bir de süt. Muzlu süt kalp kırıklarına iyi geliyormuş.

Sonra, evet, itiraf etmem gerekir ki sigara da aldım. Anladım ki hiç bırakmayacağım ben onu. Onu bana bıraktıracak ışığı hiç göremeyeceğim. Gömüldüğüm yerlerden çıkmaya çalışmak yerine o yerleri biraz ışıklandırmam gerek. Hepsi bu. çünkü böylece çabalarımın boyuna olduğunu görmem. Belki güneş bi’ gün çukurlarım için doğar. Kim bilir…

İçimdeki sesleri bastırmaya çalıştıkça daha da bir yükseliyor sesleri. Salıver gitsin! der ya dert anlatılan arkadaşlar. Ben de öyle dedim kendime. Salıver gitsin.

Şimdi ev muz kokuyor. Sonra gökyüzünde öbek öbek bulutlar. Sonra çok güzel şarkılar var bu hayatta. Hem okunacak çok kitap… Haydi şimdi bi’ daha, en başa dönelim. Gel bak bir elimde gökyüzü var hala....