"Mutsuzluktan hiçbir şey yapamaz olunca, mutluluğu düşünmeye başladım."

"Bekleme acısıyla, aşkı birbirinden ayıran şey nedir? Tıpkı aşk gibi bekleme acısı da Ka’nın midesinin üst kısmıyla, bu merkezden göğsünü, bacaklarının üst kısmını ve alnını işgal ederek yayılıyor, bütün gövdesini uyuşturuyordu. Otelin iç tıkırtılarını dinleyerek İpek’in şu anda ne yaptığını tahmin etmeye çalıştı. Sokaktan geçen ve ona hiç benzemeyen bir kadını İpek sandı. Kar ne güzel yağıyordu! Bir an beklediğini unutmak ne güzeldi! … Buraya gelmekle ne büyük hata etmişti! Şimdi şiir bile gelmiyordu aklına. Boş sokağa yağan kara bile acıdan bakamıyordu. Gene de kar yağarken bu sıcak pencerenin önünde durmak güzeldi; ölmüş olmaktan daha iyiydi bu durum, İpek gelmezse ölebilirdi de çünkü."
 

 İpek o gün Ka’nın odasına geldi. Ve İpek odadan içeriye girdiği an –bana kalırsa- Ka hissettiği o bekleme acısını unuttu. Unutmamalıydı. Unuttuğu için…

Kaybolmak zamanları geldi mi kaybolmalı insan ve bekleme acısını yok etmek için kendini kandırmaya çalışmamalı, paşa paşa çekmeli acısını.