Yetmişdokuz - Seksen !

Önce biraz sol yanağım üşüdü, ya da sağ, hatırlamıyorum şimdi. Hani kendi kendineyken şarkı da söylersin, aynanın karşısına geçip oynarsın da. Herkes yapar da mevzusunu kendi açıp kendi kendini ele vermez ama işte ben tam olarak o an 79. sayfadaydım, 78den 79a geçmiştim işte, o an fark ettim ki son birkaç paragrafı duvarlara okumuş gözlerim zira usum sana doğru çıkartma yapmış.

Hani bir an düşünürsün, telefon çaldıktan sonra mı aklıma geldi acaba diye, öyle bir tesadüftür çünkü bu, sen henüz onu düşünmeye başlamışsındır ki o çıkıp gelmiştir. O kadar ilgisiz olduğunu söylemiş durmuştum içime doğru iki gündür, ama bir bakış, sevdiğin adama ait bir bakış bütün söylenenleri yok ediyor.

Sonra İhsanlı Mümtaz Beyli romana döndüm ben, önceki üşüyen yanağım sağsa eğer sol yanağım, solsa sağ yanağım da üşümeye başlamıştı şimdi. İnceden bir titreme sarmış olabilir vücudumu, sana doğru da hiç bakmadım, fark etmişsindir, ama zaten üstüm başım kedi kılı, bir de boynumda binbir renkli kolyem varken sana ne diye bakayım. Bir şarkı mırıldanmaya başladım sadece ve yanımdaki pos bıyıklı adama “N’aber” dedim, hem de neredeyse yarısını içtiği sigarasını ağzından çekip alarak, “N’aber?”.

Sana söylediğim onca laftan sonra gelip seni öpemezdim, senin gelip beni öpmen gerekirdi. Ağzımı da bozmuştum hem, üstüm desen kedi kılı. Ağzım da kokuyordur, gelseydin de öpseydin beni.

Sonra da 79 bitti 80e geçtim.