15 Nisan 2011 Cuma

Yasemin Çayı -IV-

Aslında ben küfür etmezdim.

Uzungazi Mahallesindeki evimizin sundurma merdivenlerinde otururken akşam, daha önce kavga ettiğim piçin arkasından sesli sesli ana avrat dümdüz gittiğim zaman annem eve çağırdı beni.

9-10 yaşlarındaydım en fazla. Okulda küfretmezdim, yaz tatillerinde mahalledeki çocukların etkisiyle alışırdım, sonra okul başlayınca hoop tekrar temiz aile çocuğu oluverirdim. Bizim evde kimse küfretmez. Evde duyduğumuz tek küfür gol atamayan bir FenerBahçeli futbolcunun ayağına edilen küfürdür, babamın enteresan küfürleri vardır. Kardeşlerimden hiç duymadım sanırım şimdiye kadar, annem hayatta etmez.

Ben niye böyle oldum?
Deliler de hep beni bulurdu.

Annem "kim bu bu kadar iğrenç küfreden" diye düşünmüş. Acı gerçeği anlayınca beni eve çağırmış. Dövüp kızdığını hatırlamıyorum. Ama sonradan hep anlatıldı bu, dalgası geçildi, taklitleri yapıldı, gülündü.

Ben de güldüm.
Düşünce kendine gülenlerdenim ben.
Evet bi' de bizim oralar hep buz olurdu ve ben çok korkardım.

3 yorum:

  1. küfür iyidir iyiiii...deşarj eder insanı...pozitif etkisi vardır yani :)

    YanıtlaSil
  2. delilerin hep seni bulmasından rahatsız mısın yoksa? ben onlarsız yaşayamazdım heralde :)

    YanıtlaSil
  3. deli deliyi çeker. yapacak bişey yok :)

    YanıtlaSil