düş.

Açık renk bir kanepe olmalı. Beyaz değil elbette. Ama açık renk. Üzerinde benim çeşitli zamanlarda aldığım güzel yastıklar.  Ve duvarda güncel olmayan bir dünya haritası çerçeveletmiş olmalıyız. Gözlerimizin hoşuna gider. Ya da birkaç film afişi. Kirazın Tadı, Uzak, Persona, ya da Veronika’nın İkili Yaşamı.

Bir kedi, ya da iki. Geldiklerinde yavru, zamanla bana benzemişler, şişman ve tembel. Kanepeden tüyleri toplama işi senin.

Açık renk kitaplık. Kitaplıklar. Tabii ki artık kitaplarım kalmamış, kitaplarımız olmuş. Bir serpilmiş bir güzelleşmişler.

Akşamları parklarda mı gezermişiz, benimsediğimiz yerlerde kahve mi içermişiz, merdiven başlarında oturup kibrit mi savururmuşuz, evin farklı köşelerine sinip mektuplar mı yazarmışız-okurmuşuz.

Bir balkon mahalleye bir balkon sessizliğe. Gürültücü zamanları komşularla, sakin zamanları manzarayla paylaşmalıyız.

Ve gecelerin koyuluğunda şiir okumalıyız, en güzellerini, en vurucularını, acımasızca, birbirimize sarılarak:

küçücük gecemde benim, ne yazık

rüzgârın yapraklarla buluşması var

küçücük gecemde benim yıkım korkusu var

dinle

bakıyorum elgince ben bu mutluluğa

karanlığın esintisini duyuyor musun?

dinle 

bağımlısıyım ben kendi umutsuzluğumun

ay kızıldır ve allak bullak

karanlığın esintisini duyuyor musun?

şimdi bir şeyler geçiyor geceden

bulutlar sanki, yaslı yığınlar misali

ve her an yıkılma korkusundaki bu damda

yağış anını bekliyorlar

bir an

ve sonrasında hiç.

seni ve beni merak ediyor

bu pencerenin arkasında gece titremede

ve yeryüzü giderek durmada

bu pencerenin arkasında bir bilinmez

ey baştan aşağı yeşil!

benim sevdalı dudaklarımın okşayışına bırak

yakıcı anılar gibi ellerini,

bırak benim aşık ellerime

ve dudaklarını

varlığın sıcak duygusunu

rüzgâr bizi götürecek

rüzgâr bizi götürecek.

Furuğ