bahar

bir süre sessiz kalındığında başkaları tarafından duyulmayan biri konuşmaya başlar. bulunduğun yerin kötü olduğunu söyler. şu insanlara bak, der, ne kadar sığlar. konuşacak birşey bulamıyorsun. boş bile konuşamıyorsun, düşüncene. ne acı.

aynı ses derslerde de gelir. hayaller kurdurtur. bir anda bambaşka bir yerde oluvertir. hikayeler anlatır. kahramanlar uydurur. kimsenin duymaması gereken gülünç şeyler anlatır.

o sesi kaybettim işte. salt bir sessizlik içindeyim. kimseye inancım da güvencim de kalmadı. herkes her an gidebilir, her sevgi her an yok olabilir ve ben de her an gidebilirim, sevgimi gökyüzüne savurabilirim.

böyle düşündüğümde, mutluluğun ne olduğunun bir önemi kalmıyor. hayatın temel amacı gibi gelmiyor o zaman. bir anlık doyum hissi. o adamın gözlerini gözlerimden ayıramadığı bir kaç saniye. o kitabın şu şu şu cümleleri. kadının gülümsemesi ve lezzetli patlıcan yemeği.

bu kaybettiklerimi nerede bulabilirim? o heyecanı, sevinçleri, güvenmeyi ve şımarmayı yaşamak istiyorum. çok yaşlandım.

güneşin üzerimde yarattığı kötü etkiyi silip atmak istiyorum. en azından bir kaç günlüğüne. şöyle kocaman içten bir kere gülümsesem herşey geçecek sanki.

ya da bilmiyorum.
bahar karanlık  gözlü bir adamın dudağının kenarında geliyor. e!