Dengeyi, beni çok iyi tanıyan kadınla konuşurken, beni hiç tanımayan adamla konuşarak sağlama gayretimin komikliği dışardan anlaşılıyor mudur? Çünkü bu kadarı çok fazla ve bu fazlalığı nasıl idare ettiğimi unutmuşum. Ne çok şeyi unutmuşum, unutmak istemişim. Deştikçe çıkan bu irin daha fazla hissizlik mi yaratır yoksa ani bir açılıp saçılma mı, korkuyorum. Artık genç değilim, kelimelerim ve bir araya gelme şekilleri aynı olsa da, artık genç değilim. Umut edecek kadar genç değilim. Bazen içimden gelen çürük kokusunu duyduğuma yemin edebilirim.
Dengeyi, bu dengeyi...
Sağlayamıyorum.
Elif Kavaklar açıyor, ben dengeyi yitiriyorum. Elif, kafasını çevirip yağmuru müjdeliyor, ben dengeyi yitiriyorum.
Beni o eski fotoğraftan kim oydu?
Elime korkulu bakışlar ve...
Hoyrat makasla daha ne kadar başa çıkamamak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder