Elisabeth Vogler'in Sönmek Üzere Olan Sigarası ve Küllük

sessizlik. içeride, dışarıda. içeride, dışarıda. 

gördün mü? gözünle gördün mü? görmedin. 

soluksuz kaldın mı? kalmadın mı?

eski alışkanlıklarının seni esir almasına izin vermiyorsun. bunu bir başarıymış gibi tekrarlıyorsun içinden. tek başınalık ferahlık katıyor. yalnızlık çekiyorsun. o filmden beri saat seslerine bir anlam yükledin. bununla avunuyorsun. kendini görüyorsun, kendini gördüğünde gülümsüyorsun. kendini dövüyorsun. kendini seviyorsun. kendini çok seviyorsun.

tüm bu sesleri duymayalı epey vakit olmuş gibi hissediyorsun. bundan keyif alıyorsun. kendine zarar verdiğini hisseder gibisin ama görmezden geliyorsun. içinden biri çığlık atıyor, dışarıya kahkahalar salıyorsun. kapana kısıldın. kapana kısıldığını biliyorsun. bilmezden geliyorsun. 

istediğin saatte uyuyor, istediğin saatte uyanıyorsun. kahvaltı yapmıyor, kahve içiyorsun. haberlere bakmıyorsun. dışarı çıkmıyorsun. kuş seslerini dinliyorsun. yeni şeyler okumak yerine defalarca kez okuduğun, hatta neredeyse ezberlediklerine geri dönüyorsun.

güvenli bir liman arıyorsun. tanıdık bir sakinlik arıyorsun. yargılanmadan olduğun gibi bir kola, bir sayfaya, bir sahneye başını koymak istiyorsun. bu arayış seni yoruyor, telaşlısın, korkuyorsun, kimse yok, hiçbir şey yok. 

beklentin yok. kimseden bir beklentin yok. burada, her karışını, her dolabın, her çekmecenin içini bildiğin bu evde, zihninin tüm yollarını gördüğün kendinle baş başa olmaktan öte bir beklentin yok. bilmediğin hiçbir şey çıkmadı karşına, daha önce görmediğin şeyler değil bunlar, daha önce defalarca duydun bu sözleri. ne şaşırıyor ne üzülüyor ne kırılıyorsun. hislerini böyle harcamadığın için

hissizleştin. artık güvenebileceğin bir sevgi, sığınabileceğin bir huzur, inanabileceğin bir vaat kalmadı. hem daha güzel de yenilmedin. üstelik umudun tükendi, elindeki ipi bağlayabileceğin tüm dallar kırıldı. öylece kendine bakıyorsun. içinden çıkılmazların içinde, içinden çıkmaya çalışmadan, öylece,