Salgın Hafızası -I-

 

Nasıl başladığına dair hiçbir şey yazmadığımı fark ettim. Belki yıllar sonra -o kadar yaşayabilirsem- bir anlamı olur bu sözlerin. Başlangıçtan çok daha kötü durumda olduğumuzu düşünüyorum yine de başlangıcı düşündüğümde daha karanlık hissediyorum bugünden. Öyle yer etmiş zihnime. Belki havalardandır. Salgından bahsediyorum.

Annem ve babamın gelişinin üçüncü ayıydı. Senelerdir yalnız yaşamaya alışmış ama senenin birkaç ayını anne-babasıyla geçirmeye hala alışamamış, bir ayın sonunda kendisini baskı altında hissetmeye başlayan biri olarak aslında bugünden bakınca fena durumda olmadığımı söyleyebilirim. Fena durum derken annemle büyük bir kavga ve S. ile neredeyse kopma noktasına gelmiş olmamızı kastediyorum; fena değil evet. Virüs ülkemize geldi, haberinden kısa süre sonra 65 yaş üstü sokağa çıkma yasağı da geldi. Yalnızca 65 yaşındaki babamı etkilemedi elbette bu durum; bir yandan onun bu dört duvar arasında dönüp durmasının sıkıntısını yaşarken bir yandan da daha birkaç gün önce anjiyo olmasının bende yarattığı etkiyle dışarı çıkmamasına rahatlamıştım. Daha önce alınmış doktor randevusuna gitmek istediğinde bile birbirimize diklenmiştik; mücadeleyi ben kazanmıştım. “Gitmesek n’olur, bir ay sonra gitsek ne kaybederiz” gibi makul cümlelerle başladığım ikna turumu “polisi arar ihbar ederim” ile bitirmiştim ama olsun…

Annemle babamın evde oluşunun bende yarattığı ikinci büyük sıkıntı ise evden dışarı çıkan tek kişinin ben oluşumdu. Yani eğer virüsü kapacaklarsa onlara ancak ben getirirdim. Bunun üzerimde yarattığı gerginliği nasıl anlatabilirim, bilemiyorum. “Normal” zamanlarda bile umumi tuvaletlerin kapısına dokunamayan, toplu taşımada bir şeylere dokunmamak için türlü denge pozisyonları geliştirmiş, yanında ıslak mendilsiz dolaşmayan ben, okula gitmek, evin alış-verişini yapmak ve en önemlisi de hava almak için dışarı çıkmak zorundaydım: peki geri gelirken ne getiriyordum. Yine bir eve dönüşte babamın telefonda konuştuğu ağabeyime “E. geldi, elleri havada, gerçi bu onun normal hali” deyip güldüğünü hatırlıyorum. Ya da bir kadro sınavı için gittiğim okuldan dönüşte kabanımı makineye tıkmaya çalışırken bana engel oluşuna epey güldüğümüzü, yine de benim o kabanı uzak bir noktada nadasa bıraktığımı…

“Bakan açıklama yapacakmış” saatleri, “bir yerde okudum, uçaklar iptalmiş” haberleri, virüsün ne olduğunu anlamaya çalışmalarımız, iptal edilen biletler, annemin televizyon karşısında vakit öldürmeleri, babamın saatlerce kitap okumaları, koridorda yaptığımız yürüyüşler, akşam yemekleri sabah kahvaltıları ve bir noktadan sonra babamın “artık gitmemiz gerek” noktasına ulaşması… Bu noktada benim için “gitsem mi onlarla” düşüncelerim, yine zamana hâkim olan karanlık hissinin memleketimde had safhaya ulaşacağını duyumsamamla son buldu. Ben kaldım, onlar gitti.

Sanırım benim için salgının ikinci bölümü de o zaman başladı. S. kedimi getirdi. Bir miktar sorun çözdük ve ben düzenime yine bir miktar geri dönmeye çalıştım. Fakat olmadı.

Aldığım dört dersin hiçbirinde benden istenen şeyleri yapamaz oldum. Çevrimiçi derslere, yatağımdan kalkıp iki adım atarak masa başına geçip katılmakta bile zorluk çekmeye başladım ki o zamanlar kullandığımız programda monolog şeklinde geçen derslerde kamera ve mikrofon açmıyorduk; yine de midemi bulandırıyordu. Derslerin birinden vazgeçtim. Biri sınav istediğinden katlandım. Diğer ikisine hazırladığım ödevlere dönüp bakamıyorum utancımdan. Hiç kitap okuyamadım; ne zorunlu olduklarım ne keyiften… Kitaplığıma bakıyor okumadığım kitaplardan kaçıyordum. Elime alıp tek sayfasını okuyamadıklarım da masamın üzerinde küsüyordu. Okuyamadığım kitapların tesellisini kitap dinlemekte buldum: en sevimli yoldaşım da Nermin Yıldırım oldu, uygulamadaki bütün kitaplarını dinledim. Şimdi bütün hikayeleri aynıymış gibi geliyor, hangi karakter hangi kitaptaydı ondan bile emin değildim ama iyi kurguladığı kitaplarını yalın bir dille anlatıyordu, takip etmekte zorlanmıyordum, onlarla vakit geçirmek hoşuma gidiyordu; merak ediyordum. Kitapları dinlerken de evin içinde bir aşağı bir yukarı yürüyordum. Neden kaynaklandığını bilmiyorum ama 30 yıllık tarihimde ilk kez o birkaç ay evim çok düzenliydi. Tezgahta duran bir kahve kupasına bile tahammülüm yoktu, yamuk duran halıya, yerinde olmayan yastığa, sehpadaki toza. Hatta kitaplıklarımı -en son ne zaman düzenlediğimi hatırlamadığım kitaplıklarımı- elden geçirdim; yayınevlerine göre ayırdım, boy sırasına dizdim, görüntüsü mükemmeldi ve hala bozulmadı şaşırtıcı bir şekilde. İnternetten yaptığım alışverişlerle evin tüm ihtiyaçlarını dışarı çıkmadan hallediyordum; çıkmamı gerektiren tek ürün sigaraydı. Bir de meşhur sokağa çıkma yasağının geleceğinin duyurulduğu ilk gece suyumun bitmek üzere olduğu paniğiyle yüzleştim; su aldığım uygulama kitlenmişti, marketler çoktan kapanmış mahalle bakkalının ününde devasa bir kuyruk vardı ve suyum yoktu. İki saat boyunca o siparişi vermeye çabaladım; olmadı. Sabah tekrar denedim, o gün sipariş getirdikleri son kişilerden olabilirim çünkü benim suyum geldikten sonra uygulama hafta sonu boyunca sipariş almayacağını açıkladı. O günden sonra da evde neredeyse elli litre suyu hazır bulundurur oldum. Damacananın yanında beş litrelik bir sürü suyu mutfak masasının altında biriktiriyordum. Bir süre sözümona bu düzen devam etti. Bu süreçte içimdeki sorunları duyumsuyor fakat kelimelere dökemiyordum, kelimelere dökmek şöyle dursun varlıklarını kabul etmiyordum; böylece gerçekliği tartışmalı oluyordu belki de. Günler günlerin ardından…