Gündelik Sayıklamalar - 16 Kasım

 

Kendimi içinde hissettiğim bu yetersizlik duygusundan nasıl çıkartacağım konusunda en ufak bir fikrim yok. Tam olarak ne zaman başladığını da bilmiyorum. Kibirli olduğumun artık hiç de çekinilmeden söylendiği zamanlardan bu zamanlara nasıl gelindi, takip edemedim.

İçime kapanıyormuşum gibi hissediyorum. Artık konuşmaya gerek duymadığım, üşendiğim, kelimelerin havada uçuşup boşlukta kaybolduğunu düşündüğüm zamanları yaşıyorum. Konuşmak anlamsız. İletişim kurmak, paylaşmak hep değerliydi, artık emin değilim. Kim kime, neye ne kadar temas edebiliyor, bilmiyorum. Bir şey paylaşmak için mi yoksa yalnızca kendimizi tatmin etmek için mi bir şeyleri ortaya döküyoruz, bilmiyorum. Çılgınlar gibi okuduğum, okuduğum her şeyi gelip buraya yazdığım zamanlarda, okuduklarımdan aldığım keyif kadar onları okuduğumu burada paylaşmanın da bana keyif verdiğini hatırlıyorum. Hatırlıyorum hepsi bu kadar.

 

***

Akşamüstü uyuduğum için sersem gibi gözlerimi açıp boş boş dolaşıyorum ortalıkta bir süre. Birkaç mesaj, birkaç telefon görüşmesiyle ayılıyorum. İletişimde olduğum bir avuç insana ancak yetiyor vaktim, daha fazlasına enerjim de yok. 5 saatlik aralıksız ders sonrasında beynimin sersemlemiş olduğunu fark ediyorum. Kendimi zihinsel olarak yormadığım onca zamandan sonra bu sersemlik gülünç geliyor. Okumam gereken bir sürü şey var ama beni en çok beden-mekan, mekanın yaratımı, bedenin kendini kurmayı tamamlamış gibi bir de mekanı kurmasına dair okumalar korkutuyor. Çok değil birkaç ay önce sırf bunlarla yüzleşmemek için kaçtığım kitaplar geliyor aklıma. Geçelim.

 ***

Bir süre önce yazdığım Lütfü Bey ve Aşırı İsabetli Kararları yeniden kafamda dönüyor. Vakti gelince otaya bir şeyler çıkacak gibi hissediyor, heyecanlanıyorum. Bu duyguyu özlemişim.

***

Uzun zamandır evimde sessizlik hakimdi. Radyosu, şarkısı, türküsü hiç susmayan ben sessizlikte kendimi saklıyordum sanırım. Ya da kulaklıklarımın arkasına saklanıyordum. Hiç olmadı kitap dinliyordum mütemadiyen. Şimdilerde şarkılarımla odalarım, eşyalarım, loş ışıklarım, perdelerim, kedim de buluşuyor. Yorgunluklarım mı azalıyor, yeni bir sürece mi girdim bilmiyorum. Hiç yoktan bir şeyler oluyor. Havalar serin ve bulutlu. Ne mutluluk!

Sürekli Monsieur Minimal dinleyip duruyorum. Easteria albüm olarak çok hoşuma gidiyor ama albümü bir dinliyorsam Easteria şarkısını üç beş kere dinliyorum. Gündelik boşlukların arasına sızıp tamamlıyor eksikleri. Albüm burada. Easteria yazının başında.

İyiyiz, iyiyiz.