Gündelik Sayıklamalar - 10 Aralık

Okuduğum kitabı bitirip masanın üzerine bırakıyorum. Radyo açık, hem de sesi normalden daha fazla. Kitabın yazarıyla sürdürdüğüm muhabbet benim için özel bir deneyim, bunu yapabildiğim tek. Bu hoşuma gidiyor, önceki geceden beri biraz keyfim varsa, bu yüzden.

Beni yenileyecek her şeyi denedim. Çok klasik bir yemek yaptım mesela, temizlik yaptım, çamaşır yıkadım, perde yıkadım, nevresim yıkadım, duş aldım, saçlarımı kestim biraz, fotoğraf çektim, masam gayet ölçülü, ışıklar sarı… daha ne… daha bilmiyorum. Kafamı güzelim battaniyeye gömmek dahi içimden gelmiyor. Her şey yıkılıyor. Dekadans çağımın doruklarındayım. Güç ver… kim?

Radyoyu kapat. Kahve al. Kitaplığa bakın. Geri dön. Filmlere bak. Kapat. Kedi nerede? Uyuyor. İnanılmaz. Her şeyin hiçbir şey olmamış gibi öylece duruyor olması inanılmaz. Halbuki her şey hayret etmeli, her şey çığlıklar atmalı, her şey şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmalı. Yorulmalıyız. Zaten çok yorgun değil miyim? Değil miyim? Değilim.

Yıllar önce okuduğum Bakunin biyografisinin, onca taze kitaba rağmen, seçilip elime gelişinin gülünçlüğüne şaşırmıyoruz. Şöyle diyor Carr; 

“Kendini hala Rus hisseden Bakunin için Avrupa kıtasında tek bir kıpırtının yükselmediği tek önemli ülkenin Rusya oluşu herhalde acı vericiydi. Ancak, Bakunin’in ateşi daha sönmemişti. Ortada marifetlerine layık bir vazife vardı. Rusya’da devrim yoksa bunu gerçekleştirecek kişi kendisiydi.”

Sayfalar dolusu mektuplaşmalar. Nasıl bir sabır, nasıl bir özveri… Şimdilerde mektup yazmak istediğim iki kişi varken bile, bunu gerçekten isterken bile, bir mektuba nasıl başlanır hatırlamıyorum. Sonra konu hiç de bu değilmiş gibi ne düşünüyorum? Şunu düşünüyorum; kitapların eski değeri mi kalmadı? Bir kitaba sahip olmanın heybetinden bahsettiğimiz, dönemine göre bilmem kaç küçük baş hayvan fiyatına satılan kitapları düşünmüyorum. Düşündüğüm, istediği kaynak için kütüphanelerin rafları arasında dolaşanlar. Çok değil birkaç on yıl öncesi. Ben ne yapıyorum? Önce kişisel arşivimden aratıyorum. Sonra, şimdiye kadar bana çok faydası dokunmuş bir forum sitesinde aratıyorum, sonra birçok dilden kaynak bulabildiğim bir başka site, yoksa üniversite veri arşivi, öğrenci olmanın bana sağladığı ayrıcalıkla dünyanın en büyük veri tabanları…  Bunları yaparken üşendiğim oluyor. Dosyayı isimlerken, arşivlerken bile… bulut hesabına atarken bile, o hesapta ararken bile. Sabahın erken olmayan saatinde yatağımdan kalkıp masamın başına geçmeye mecalim olmuyor, karda kışta  onca yol kat etmek nere… Bunları düşünürken de yazarken de utanıyorum. Bir de burukluk hissediyorum. Zor olanın değerinden bahsetmek değil de, zaten geçmişin büyüsünden kurtulamamış bir insan olarak, sanki anlamlı geliyor. Uzun zamandır beni heyecanlandıran konulardan ziyade, mecbur bırakıldığım konular hakkında yazıyorum. İşte şimdi severek seçtiğim, yazarken, okumasını yaparken keyif alacağım bir konuyu önüme koyuyorum. Hem hocam da beğeniyor. Sonra bir saat içinde onlarca kaynak buluyorum kendime. Sonra da klasörle bakışıyoruz boş boş. Fakat Bakunin’deki şu öz farkındalığa bakar mısınız? Kendisini bir halkı kurtaracak güçte görürken hiç de zorlandığını düşünmüyorum. Bakunin’le tanıştığımda beni müthiş heyecanlandırmıştı. Marx karşısındaki duruşuna hayranlığım tarif edilemezdi. Onun yarattığı bu heyecan beni bitirme tezimin konusuna götürdü. Yüksek lisansta, onca zaman boyunca yazmak istediğim konuya bir çırpıda arkamı dönüp, neredeyse hiç bilgimin olmadığı bir denize, deniz mi, okyanusa kendimi bırakmamı sağlayan yine bu tür bir heyecandı. O anda, bunu yazabilir miyim sorusunun cevabını düşündüğüm o anda, kıta keşfetmiş kaşifin, defalarca kez deneyip yanılmış mucidin ne hissettiğini birazcık anlayabiliyordum.

Heyecanımı yitirdim, Bakunin. Hem neden sen, neden şimdi, hiç bilmiyorum.

Bakalım…

Görsel.