"İnsan kendi acılarının toplamıdır."

 

“İnsanın cehennemi başkaları değil kendisidir. İnsanın kendi içindeki soyut bölünüşü ve bundan doğan boğuntulu trajik, uygarlığın eseridir. Ama bundan kurtuluşun yolu “utopia” ya da dönüş değildir. İkisi de çocukça olur. Hiçbir şeye yeniden başlanmayacaktır. Uygarlığa ve başkalarının zorunlu gücüne inanmaksızın, kendinden kurtulup uygarlığa, başkalarına bakmak gerekiyor. Böyle bir bakış başlangıçta “aliéné” görülecektir.

Ama “act”a yeterli olduğu için bir süre sonra kendi “spectre”ını verimli bir döl gibi yığına ekebilecektir. Bu bakışın kızgınlığı vardır. Ama kini yoktur. Sessizdir ve türküsünü Pan gibi söyler.”

 

Onat Kutlar’ın 62’de Avrupa seyahatleri sırasında yazdığı günlükleri yayınlamış Kırmızı Kedi. Pek bir ağırlığı yok günlüklerin, içsel konuşmaların karalanmış halleri, kısa, sığ. Ama üzerine Onat Kutlar yazan bir kitap her zaman satış vadeder sanırım, hem ince kitaplar da her zaman daha kolay alıcı bulur. Bunlara rağmen keyif alarak okudum yazdıklarını, çoğu zaman katılmadım düşüncelerine, bazen de çok hoşuma gitti yazdıkları. Ama “demek o dönem böyle algılanıyor böyle anlaşılıyordu” dedim defalarca, bunu keşfetmek hoşuma gitti. 

Asıl istediğim kocaman bir Orhan Pamuk romanına başlamak. Nedendir bilmem, birçok kış geçirdim onunla. Bana bu mevsimde Orhan Pamuk çok iyi geliyor, onunla biraz ısınıyorum sanırım. Kar’ı mesela, kışın göbeğinde, her yeri karla kaplı memleketimde okumuştum seneler evvel. Masumiyet Müzesi yine bir kış bütünleşmişti ellerimle. Bu kış da böyle bir macera ne iyi gelir… Okumadığım birçok kitabı olduğu için de seçeneklerimin çokluğunun keyfini sürüyorum, birini seçerim, hm?

Yeni bir duyguyla tanıştım; gururlu sevinç. Şimdiye kadar birçok öğrencim oldu ders verdiğim, lise öğrencileri, ilkokul öğrencileri, çok güzel “öğretmenim” diyenler, birbirinden çok farklı ikiz kardeşler, açık lise okuyan yüzüme bakamayacak kadar utangaç bir ergen… Ama ilk defa kendi alanımda ders vermeye başladım bir üniversite öğrencisine, kırılmış, özgüveni sarsılmış, anlamak konusunda umutlarını neredeyse yitirmiş. Gönderdiğim notlardan, okumalardan çekiniyordu başta, biraz biraz ısınmasını sağladım. Anlamadığında paramparça oluyordu, bunun normal olduğunu anlattım. Bugünkü dersin sonunda ”ben çok iyi anladım” dedi aydınlanmış, ışıl ışıl bir yüzle. O böyle söyleyince ben sevinç doldum, gururla bezeli bir sevinç. Bir süredir ayaklarım yere değmiyor bu yüzden.

-Dışarıdan bozacı geçiyor. Babam burada olduğunda koşarak ona haber verirdim, balkondan bozacıyı çağırırdık, ben mutlulukla bardaklara doldururdum, bol tarçın bol leblebi, akşamımıza tat gelirdi. Salgın yüzünden yoklar. Ben de kendi başıma boza almıyorum. Ardından annem arıyor, uzun uzun konuşuyoruz. Konuşmanın sonunda “eve kapanmak bize iyi gelmedi her şeye gülüyorsun” diyor, onlarla konuştuğum için neşemin yerine geldiğini söylüyorum yine gülerek, o da gülüyor buna. Bazı şeyleri ailem yüzünden aşmıyorsam da buna değdiğini düşünüyorum bazı anlar. Ne var ki başka elimizde?-

Yılın bu zamanları yılbaşı arka planlı filmler izlemeyi çok seviyorum. Bir de Harry Potter ki bunun için bahaneye ihtiyacım yok aslında. Böyle filmler varsa, tavsiye alırım, bol karlı bol ışıklı…

O halde buraya güzel bir şarkı gelsin, cuma akşamı sakinliğinde salınalım…