Sevgili Ahmet Abi, Türkiye bana hiç benzemiyor abi.*

Ölüm hakkı üzerine kafa yorarken biraz hırpaladım sanırım kendimi. Gerek var mıydı? Yoktu. Kefir mayalamak için kaloriferin üzerine bir şişe süt koyan birinin ölüm hakkı üzerine düşünmesi de bir tuhaf. Gerek yoktu gerçekten. Fakat biraz itildim, bu düşünceye itildim. Neden insanları hayatta tutmaya çalışırız? Daha doğrusu neden ölmeye karar vermiş insanları hayatta tutmaya çalışırız? Çünkü küfür etse daha iyidir, ne demek yaşamak istememek? O yere göğe sığdıramadığımız yüce hayatımızı aşağılar davranışıyla. İntihar edemez, saçmalamasın. Çabuk midesini yıkatmaya hastaneye yetiştirelim. Çünkü kendi yaşamını bitirme hakkı yok. Elbette biz ondan daha iyi biliriz. Kendine gelince de azarlarız.

İntihar notunu aldığım kişiye ulaşabileceğim tek yol telefon. Çoktan harekete geçmiş. Mesajlar attım, aradım aradım aradım. Sonra bir an düşündüm ve … İşte o an uzadı. Uzadı ve uzadı. İntihar tuhaf bir eylem. Çoğu zaman bir ilgi çekme yöntemi, çoğu zaman cezalandırma. Ama bazen gerçekten yaşamdan vazgeçme göstergesi. Peki ben bunu nereden bileceğim. (Önce bir midesini yıkatalım, uyansın, sorarız, olmazsa öldürürüz yine?)

Burada nokta.

 

Uzun zamandır başlayıp başlayıp yarım bıraktığım Latife Tekin’in ilk romanı Sevgili Arsız Ölüm’ü bitirdim. Durur muyum, üstüne bir de Moda Sahnesi’nin çevrimiçi tiyatrosuna göz dikip Sevgili Arsız Ölüm Dirmit oyununu izledim. Sonra tiyatroya gitmeyi ne kadar özlediğimi fark edip içlendim. Ama daha çok, oyunun bu kadar güzel oluşuna keyiflendim.

Ne bela bir cinsimiz var. Biz kadınlardan bahsediyorum. Daha başka bir sürü cins var (varmış, bilmiyorum, beyan esastır bende hala) elbette ama şu kadınlar olarak ne belayız. Bir türlü sığamadık dünyaya. Halbuki sonradan icat da olmadık. Hep vardık işte hep buradaydık (Zihinde Bir Dalga kitabının başında Ursula K. Le Guin kadının çok yeni bir icat olduğunu söylüyor, hakkı var). Ama olmadı, yüce erkek zihni bizi bir yere yerleştiremedi. İşlerden başımızı kaldırıp da bu sorunu fark edip el attığımızda da aşağılık kompleksine kapıldılar sanırım “Biz yapardık canım allaalla” gibi bir şeyler mırıldanmış da olabilirler. Gerçekten boğazımı sıkıyormuş gibi bir şeyler. Laf anlatmaya enerjisi olan herkesi alnından öpüyorum.

Bunların arasında bir yanda Atiye bir yanda Dirmit gidip gelirken, bu iki kadının hayatını anlamaya çalışırken biraz zorlandım. Bir de bu roman üzerine yazılıp çizilirken Dirmit'in merkeze konmasına biraz alındım. Atiye'nin hakkını yememek için zebanilere kafa tutuşuna övgüler dizmek isterdim. Ama gücüm yok, sonra. 

İçime çöreklenen yalnızlık duygusu neden sonra geldi bilmiyorum. Bir süre kendi kendime konuşmaya devam edeceğim. Anlatmaya değer biri de yok anlayacağını düşündüğüm de. Sevgili Arsız Ölüm’den Atiye’nin sesiyle kendime “Yazık laan!” demek istiyorum.

Sevgiler.

*Bknz: Edip Cansever-Mendilimde Kan Sesleri