Sen Bir Papatya Değilsin E.

Bir şeyler yapmalıydım. Harekete geçmem gerekiyordu. Gerekiyor muydu? Evet. Gerekiyordu. Tabii. Yataktan çıkıp mutfağa gittim. Benim için hayat mutfakta başlıyor mutfakta bitiyor sanıyorum. Buz dolabını açıp az kaldığını bildiğim gendimeyi aradım. Gendime. Buğday yani. Bütün tahılları buzdolabında saklıyorum çünkü paketi açılmamış bile olsa çok çabuk böcekleniyor. Kepenekler basıyor ortalığı sonra. Bu evin böyle bir handikabı mevcut işte.

 

Gendimeyi, yani buğdayı ararken neredeyse iki haftalık makarnayı tenceresiyle çıkartıyorum. Onlar giderken bu makarnanın benim tarafımdan asla bitirilemeyeceğini bile bile “bir hafta makarna yerim artık” demiştim. Gülmüş müydüm? Belki gülmüştüm. Belki de sırıtmıştım. Sırıtmanın çağrıştırdığı gevşeklikten hiç mi hiç hoşlanmıyorum. Yemedim tabii. Sonra bir başka kalmış yemek. Ve gendime. Bir avuç gendimeyi küçük bir tencerenin içine alıp üzerine su koydum. Sonra ocağa koydum. Sonra altını açtım. Sonra kapağını kapattım. Sözkonusu tencereleri de bir poşete boşaltıp makineye attım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Bir şeyler yapmalıyım. Gendime pişince çorba mesela.

 

Benim harekete geçmem için yeni bir şeyler gerek. Evet ben o insanlardanım, eşyalara haddinden fazla anlam yükleyen bu değerler altında ezilen, sırtı kamburlaşmış sistem eziği. Çalışma sandalyesi istemek belki de hataydı. Koltuğumu özlüyorum. Hatta belki sandalyeyi bir kenara çekip koltuğumu çalışma masamın karşısına geri getiririm. Böylece alışılmışın güvenli kollarında harekete geçmek daha kolay olur. Nasıl harekete geçemedim isimli romanıma da böylece başlamış oldum. Bu bir şey yapmış olmak sayılır mı?

 

Deve tabanı yaprağı deseni olan kupanın poşet gibi soyulmasına artık üzülmüyorum. Dramatik bir şekilde bardaktan önce su içip sonra artık soyulmuş baskısına baktım. Yine çok dramatik bir şekilde bardağı tutum tezgâhın kenarına vurdum. Bardak kırıldı. Elime saplandı ve… hayır böyle olmadı tabii ki. Kulpunu vurdum: kırmak için. Üzerini zımparalayıp yeniden boyamayı düşünüyorum, kendi deve tabanı yaprağı çizimlerimle sevimli olur diye bile düşünüyorum. Benim hayatımdaki tüm drama bundan ibaret olabilir çünkü.

 

Bazı insanlar kendini ortaya sermeyi sever. Ben sürekli saklambaç oynuyorum. Herkes ebe. Bazen kendim de. Bu konuda bir süre daha konuşacağım. Ya da yazacağım. Bir pazar işte böyle başladı. Bir pazar nasıl devam edecek?