Umutlu Mart'a İlk Güzelleme

Defalarca yazmaya başladım, defaatle yarım kaldılar. Paylaşmak istediğim kitaplar, filmler, şarkılar, duygular, düşünceler… Bu sabah yıllarca bloğunu okuduğum daha sonra başka bir sosyal medyada takip ettiğim bir bloggerın şehir değiştireceğini okudum. Çok uzun zaman onun şehrin belli yerlerinde bir ritüel gibi dolaşmasını okuduktan sonra bu haberin, aslında hayatına hiç de temas etmemiş biri olarak bu haberin benim için bir duygu yaratması ne tuhaf. Gerçek’in ne olduğu yüzyıllardır sorgulanıyor da şu son on yılda geldiği hal iyice bir karmaşık.

 

Doktora derslerim bitti. Annem beni beş yaşında anaokuluna göndermiş. O kadar çok seviyormuşum ki okula gitmeyi neredeyse iki buçuk sene anaokuluna gitmişim. Ortaokulda okul müdürü okuldan hiç çıkmadığım için, okula bana özel oda yaptıracağını söylerdi. Liseye kadar öğretmen olma hayali kurdum çünkü kendimi okul dışında hayal edemiyordum sanırım. Fakat akademisyen olma düşüncesi tam olarak ne zaman gelip yerleşti hiç bilmiyorum. Sanki hep oradaydı. Hem kolay olmadı hem de artık bu iş için biçilmiş kaftan olduğumu hiç sanmıyorum, o kadar yetenekli değilim, hafızam zayıf ve çabuk bunalıyorum. İyiden iyiye ders verdiğim son altı yedi aydır bunun ne kadar keyifli bir iş olduğunu hissedip mutlu oluyorum elbette, ya da yazdığım bir şeyi elime aldığımda içime dolan duygunun tarifi yok. Sırf bunun için hala direniyorum zaten. Fakat bu dönem artık ders almak istemediğimi fark ettim. Yorulmuşum. Ders dinlemekten yorulmuşum. (bunları yazarken bir yandan da bahar dönemi derslerine dışarıdan katılmam nasıl mümkün olabilir diye düşünüyorum, böyle de çelişik…)

 

Derslerin bitmesinin, ödevlerin teslim edilmesinin ardından kendimi romanlarıma bıraktım. Birkaç gün önce şöyle yazmıştım: “Bir süredir günlükleri zihnimde tutuyor bir türlü yazacak vakti ve motivasyonu bulamıyordum. Hiç bitmeyecekmiş gibi hissettiren ödevlerimin bitişinden sonra o kaos sonrası çöken yorgunluğu üzerimden atmam da uzun sürdü. Romanlarımın sakinliğine sığındım, ağır aksak okurum derken, kana kana okudum. Devam da edeceğim sanırım bir süre.

Neler oldu?

Düşününce aklıma kayda değer bir şeyler olmamış gibi geliyor. Annem ve babamla yaklaşık bir aydır devam eden rutinin tek sıkıntılı yanı uyku ve uyanma saatlerimin isteğim dışında değişmesi. Yanında top patlasa uyanmayacak insanlara özeniyorum, hafif bir ayak sesine bile gözlerimi açar oldum. Bunun dışında yapılan kahvaltılar, çıkılan sokaklar, içilen çaylar, bilmem kaç parçaya bölünerek izlenen diziler, arada bir gerilmeler, bolca gülmeler, torunlarla görüntülü konuşmalar, ellerini yıkalar, maskeni değiştirler…”

Benim gibi tek başınalığa alışmış biri için en sevdiğim insanların bile etrafta olması bir süre sonra bazı problemler doğuruyor. Son birkaç senede anladığım, azami süre bir ay. Bir aydan fazlası sorun yaratıyor, tadımı kaçırıyor. İnsan değişir, dönüşür bana kalırsa, belki ben de bu konuda yumuşarım. Bakalım.

Önümüzdeki altı-yedi ay doktora yeterlik için okumalarla geçecek gibi görünüyor. Elbette fazlasıyla stres yapıp daralacağım. Çoğu zaman umutsuzluğa kapılıp sınavı geçemeyeceğimi de düşüneceğim. Zaten büyük ihtimalle ilk girişimde geçemeyeceğim. Planlanmış bir şeyler olması yine de beni rahatlatıyor. Alanımı çok seviyor olmak, okuyacaklarımın aynı zamanda okumak isteyeceğim şeyler olduğunu bilmek beni mutlu ediyor. Sürecin sonunda sınavı geçmeyi beceremeyip şutlansam dahi…

 

Yazacağım çok fazla şey var ama onu da bunu da ekleyeyim diye günlerdir sarkan gönderiyi daha fazla bekletmek istemiyorum. Mutlu Anlar Koleksiyoncusu’nun bloga koyduğum şarkılara ettiği iltifatlar ve liste önerisine binaen Spotify listelerimden birini şuraya iliştiriyorum. Karma karışık bir liste fakat belki içlerinden sevilenler olur, ben de mutlu olurum.

Filmler ve kitaplarla geri geleceğim.