Romanlar, kış yürüyüşleri ve bir takım sebzeler üzerine

Turp yiyorum çılgınlar gibi. Limon ve tuza bulayıp. Evet. Annem kereviz ve yeşil elmayı rendeleyip karıştırıyor. Evet çiğ kereviz. Böyle bir şeyi sevebileceğim aklımın ucundan geçmezdi: bayılıyorum!

 

Evden çıkmak için çıktığım bir gün “Ne yapayım?” soruma cevap veren S.’nin sözünü dinleyip bu kez o tarafa yürüyorum. Yıllar sonra çok sevdiğim ama hiç görüşmediğim bir arkadaşıma çok tesadüfi bir şekilde rastlıyorum. Yanında edebiyat öğretmeni bir arkadaşı var, nasıl güzel bir kadın. Sohbetin bir yerinde benim arkadaşım kendi arkadaşına benim için “çok okur” diyor. Arkadaşı bana dönüp ne okuduğumu soruyor. Ne okuyorum?

 

Sanki yüzümde mi yazıyor, herkes biliyormuş gibi hissediyorum sanırım bir süredir, çok okudum, çok okuyorum. Nereden bilecekler? Uzun zamandır ben kimseye kendimi anlatmıyorum ki. Ben burada bile artık doğru düzgün kendimi anlatmıyorum ki. Kendimden yorgunluğum mu, bıkkınlığım mı, bu konuda yıllarca çok fazla konuştuğumdan mı, neyse artık.

 

Sahi ben ne okuyorum? Ben iflah olmaz bir klasikçiyim. Bir sürü modern edebiyat eseri okumuş-okuyor olmama ve çok da bayılmama rağmen, post-modern romanlara hayranlık duymama rağmen, ben bir klasik roman bağımlısıyım. Ben yıllar sonra kocaman bir Rus klasiği, Oblomov’u okurken “nasıl özledim” dercesine cümleleri kana kana içen, keyiften dört köşe olan, yok mu devamı daha fazla daha fazla diye gözleri yaşlı elleri havada… Ve ille de roman. Onca çok sevdiğim öykücüye rağmen ille roman ille roman. Son günlerde bitirdiğim Su Adamı romanının son sayfasını “ay güzelmiş” diyerek eğreti bir gülümsemeyle kapatırken, bir süre bilim-kurgu okumayayım o zaman ben derken buldum kendimi misal. Git Öteki oku elli iki milyonuncu kez! Aman!

 

Eskiden çok daha ilgi çekici bir okuyucuydum. Hem daha hızlı hem daha tutkulu. O kadar çok duymuşumdur ki okuduklarımdan çok fazla etkilendiğim ELEŞTİRİSİNİ. Olur da S. bunu okursa, kendisinin de kabul edeceği gibi müthiş bir empati yeteneğim var, bu yüzden de okuduğum, izlediğim kişiler oluveriyorum kolaylıkla, dertleri dertlerim mutlulukları mutluluklarım oluyor. Sonuçta Budala’yı bitirdiğimde yıllarca sürecek bir etkinin doğacağını ben nereden bileyim?

 

Neyse, sabah kahvaltılarında kapya biberi yumuşak bir peynir harcıyla doldurup dilim dilim kesip, kırmızı çerçeveli beyaz çiçekler yemek çok keyifli oluyor. Bunu da not edin.

 

Haftalık Keşif'le geldi