Bir Kitap-Bir Şarkı

 Bir çiçek hiç bir insanı öldürür mü?

Ev sevdiğim Boris Vian romanı şüphesiz Yürek Söken. Orada yüreğimin bir parçasını bıraktım ve asla geri almaya çalışmadım çünkü olabilecek en güzel yerlerden biriydi, hak ediyordu. Okumadığım kitapları da var hala. Olsunlar. Dursunlar. Hala okunacak Boris Vian’lar olması ne güzel. Ama bu yazının iki baş kahramanından biri Günlerin Köpüğü. Diğeri ise bir şarkı. Çünkü ne zaman bu şarkıyı dinlesem aklıma yalnızca Günlerin Köpüğü geliyor. Bir kadının içinde açan (topraksız) bir çiçek. Canım kitap ve canım şarkı. İşte burada:

"Chloé'nin ılık ve huzur veren eli Colin’in avucundaydı. Chloé ona bakıyordu, biraz şaşırmış açık renk gözleri onu dinlendiriyordu. Platformun altında, birbirlerini yok etmeye can atan sıkıntılar toplanmıştı. Chloé, bedeninde asılı kalmış bir güç, göğüs kafesinde garip bir varlık hissetti, nasıl karşı koyacağını bilmiyordu, içine yapışmış düşmanını hafifçe yerinden oynatmak için ara ara öksürüyordu. Sanki iyice öksürdü mü düşmanının zalim şiddetine ve sinsi kötülüğüne yenik düşecekmiş gibi geliyordu. Göğsü güçlükle inip kalkıyordu, ve kaygan çarşafların uzun ve çıplak bacaklarına değmesi hareketlerine bir sakinlik katıyordu. Colin yanı başında hafifçe eğilmiş ona bakıyordu. Gece yavaş yavaş yaklaşıyor, yatağın başucunda duvara .gömülü yuvarlak mat kristal içindeki yanan lambanın ışıklı küçük çekirdeğinin çevresinde tek merkezli katmanlara dönüşüyordu."