Meymenetsiz: huysuz, kılıksız, suratsız, aksi (kimse).

 “Başlarım kuralından lan!” diyerek kendime meydan okuyarak odamda sigara yakıyorum. Yaşlandım, evet. Kendime ancak bu kadar meydan okuyabiliyorum ve şu telaşıma bakın, kitaplar tozlanır, kokar, perdeler sararır! Hah! Hodri meydan. Ne olacaksa olsun artık! İçimde kapamadığım bir boşluk var. Çöl büyüyor, boşluk da bana bakıyor! Lanetler savuracak kadar asi bir ruhum kalmadı. Eh, hayat, diye geçiştiriyorum. Ne yaşadım be? Ne yaşadım, yıllardır yerim bile değişmedi. Üçtür sürpriz kitaplar alıp okuyorum, yoruldum ve sıkıldım. Düşünsenize! Nasıl bir konfor alanından çıkamamaksa, tanımadığım bir yazar bile okuyamıyorum. İyi olduğuna emin olmadığım film izleyemiyorum. Geçen hafta okula yalnızca iki gün gittim. Bu hafta üç gün gideceğim. Sonraki hafta 15 Mayıs’ı tatil ederler mi be, diye düşlüyorum. Evde n’apıyorum? İskandinav dizilerinin soğukluğunda uyuyakalıyorum.

Sigara yakıyorum odamda. Eskiden elimde uyuyakalır mıyım, diye korkularım varken şimdi, “S.’cim kül düşürmüşsün balkona, onu hemen almazsan gelecek otuz iki saat boyunca sana küfreden bakışlar atacağım!” diyorum. Yaşlandım. Yazıklar olsun bana! Babaannemin en büyük öğüdüydü bu “Sakın yaşlanmayın” derdi. Gençken gittiği doktor sinir bozukluğu için sigara tavsiye etmiş. Ne güzel zamanlarmış be. Gerçi iyileşmemiş kadıncağız ama olsun. Midesi de yanardı hep. Neyse.

Eskiden “Blogda yazdığın şu yazı ne güzel, kendimi buldum” minvalinde e-mailler alırken şimdi “Hocam ek süre verdiğiniz için çok teşekkür ederim” diye e-mailler alıyorum. Yaşlandım. Hava kararsa da dışarı çıksam diye beklerken, akşam oldu, eve gidelim, diyen biri oldum.

Bizi Güllü’yle baş başa bırakıyorum. Ya ne koyacaktım?! Puh!