İlgi Manyağı ve Diğer Şeyler

Gözlüğüm kırıldığından beri, öhm, gözlüğümü kırdığımdan beri eski siyah çerçeveli gözlüğümü takıyordum. Fakat hem numarasının düşük olması hem de camlarının bir hayli örselenmiş olmasından bir rahatsızlık kaynağıydı. Üsküdar’a geçince en son yaptırdığım ne numarasına ne çerçevesine alışabildiğim, bu yüzden de “ne olur ne olmaz” diye deprem çantasına koyduğum gözlüğü aldım. O günden beri takıyorum. Aynaya bakmazsam şahane, numarasına alıştım, ilerleyen astigmatın yarattığı zorluk bir-iki günde geçti ufak göz ve baş ağrılarıyla, uzanırken, başımı koyduğumda vs. bile rahatsız etmiyor, yarım çerçeve geniş hem de görüş alanım iyi, ama gelin görün ki görüntüsüne alışamadım hala, itici, fazla mı ciddi, çok mu düz, çok mu klasik, yüz şeklime mi gitmiyor, görünce kendimi bu gözlükle “acilen gözlük yaptırmalıyım” diyorum, aynadan uzaklaşınca gözümde gözlük olduğunu bile unutuyorum. Kırılan gözlük de özellikle pandemi döneminde ceplerime kılıfsız gire çıka o kadar çizilmişti ki, bunun pürüzsüzlüğüne bayılıyorum. Peki o zaman, görüntü ne kadar önemli?

Bilinçli bir giriş değildi, gözüm kaşınınca gözlüğüme değdim ve yazmaya başlamadan hemen önce gerçekleşen bu an’ın çağrışımları da uzay boşluğunda kaybolmasın, diye yazdım. Ama yazının asıl konusu olan “İlgi Manyağı” filmini izlerken aklımdan geçenlerle çok paralel bir kapı açtı bu durum.

Şöyle ki;

“Çirkin” olduğunu düşündüğüm insanları seyretmekten hoşlanmıyorum ekranda. İdealize edilmiş formun dışına çıkılması beni rahatsız ediyor, bakmak istemiyorum. Bunun empoze edilmiş güzellik algısının dışında bir durum olduğunu düşünüyorum çünkü bahsettiğim güzellik, kadın şöyle erkek böyle olmalı’nın ötesinde. Formun bozulmasından bahsediyorum. Mesela Border diye bir film vardı, fragmanını başka bir filmin öncesinde, sinemada görmüştüm. Anladığım, iyi bir film, fakat:

İşte bunu görmek beni rahatsız ediyor. Belki bununla empati kurmak istemiyorumdur, öyle bir “bozulmaya” uğradığımı düşünmek istemiyorumdur. İlgi Manyağı filminde, ilgi çekmek için kendisini bile isteye hasta eden, cildinde bozulmalara sebep olan karakteri izlerken de işte bu yüzden çok zorlandım. Roman okumak, film izlemek, anlatılan bir hikayeyi duymak kısaca empati duygusuyla çok yakından ilişkili, bu yüzden de vardığım sonuç bu. Evet, ilgi çekme çabasını, belki bu kadar uç noktalarda değil ama, hepimiz içimizde bulabiliriz. Evet, günümüz artık insanı da meta haline getirdi, kendi kendimizi pazarlamamız GEREKİYOR, yoksa değer görmüyoruz. Evet, narsisizm her yerde. Ama bir noktada hayır, biçimimizi bozmak konusunda… Buradaki cümleyi bitirmek konusunda biraz tereddütlüyüm. Böyle kalsın.

Efendim neyse işte, filmi epeydir görüyordum, ilgimi de çekiyordu. Dün de Mualla’nın izin verdiği ölçüde;

izledim filmi. Öyle müthiş falan değil, ama kötü de değil, başarılı. Kuzey sineması son yıllarda oldukça ilgimi çekiyor, bu filmde de hayal kırıklığı yaratmadı beklentimi tam olarak karşılamasa da. Hayatın yapaylığına, kişiliklerimizin sorunlarına, modern hayatın bizi parçalayışına tatlı tatlı dokunuyor. Film bazı yerlerde komedi olarak geçiyor, değil, komik değil, ya da Norveçlilerle mizah anlayışımız çok farklı.  

Bir ara da gelip Babil hakkında konuşayım uzun uzun, canım çekti.