Yalnızlıklar I

 Aynı gün içinde hem doktorla neden demirimin düşük olduğunu sorgulayıp hem de bir demlik kahve içmem hoş olmadı. Elbette birçok sorunum var, aşma kabiliyetine haiz değilim. Fakat son birkaç gün beni özellikle sınırlara doğru itiyor. İttikçe itiyor. 

Her zaman bir şey bekliyorum da o şeyi bulacağım, o boşluk dolacak sandım. Beklemek kısmı doğru, bulmak kısmı nanay. Öyle bir şey varsa bile beni bulmayacak. Bir kadının en güzel yaşları 30’lu yaşlarıymış, inandım. En güzel yaşlarımda kabullendim; eksik kalacağım.

Yıllarca baktığım manzaraya, yattığım yatağa, çıktığım sokağa geri dönünce kısa bir süre sonra, bir boşluk oluştu. Zaten değildim de, şimdi hiç ait değilim, hiçbir yere, hiçbir zamana, hiçbir düşünceye ve de inanca, hiçbir insana.

Bazen bazı özlemler çöküyor içime, bazı insanları, bazı duyguları, bazı paylaşımları, bazı anları… Çok kısa ve kayıtsızlığım beni korkutuyor. Ne olsa canım acır? Bilmiyorum. Tek hissettiğim büyük bir can sıkıntısı. Çok büyük bir can sıkıntısı.

“Eve” gittiğimde çıldırmalık bir tablo. Bitkiler köklerinden sökülmüş, evin her yerine dağıtılmış, bir halıda kusmuk lekesi, diğerinde kusmuğun kendisi, yatağın matı perişan, çamaşırlar kurutmada kurumamış, kokmuş, ve banyo paspasıyla yatak çarşafı beraber. Mutfak.. Mutfak…

Önce sakince süpürgeyi çıkartıyorum yerinden. Anahtar kelime sakince. Sonra kusmuğu temizliyorum. Halı beyaz izi kalıyor. Bir şekilde çıkacak. Dur bakalım. Sonra süpürüyorum küçük odayı, masamın üstü toz toprak, siliyorum. En toparlandı gibi biraz.

Sonra gidip kahveyi demliyorum işte. Koca demlik, ağzına kadar. Sonra salona geçiyorum, bir yandan çamaşırları ayırıp yeniden yıkıyorum. Diğer yandan banyoyu çamaşır suyuna buluyorum. Salonu toplayıp süpürüp güzelleştirince yeniden mutfağa uğrayıp patates koyuyorum haşlamaya. Sonra etleri koydum pişmeye. Sonra kahve koydum kupaya, üstüne biraz da soya sütü.

O sırada market alışverişini yapıyorum biraz ayaklarımı uzatıp. O kadar kirliyim ki kendimden tiksiniyorum. Bir ara kapı çalıyor, görevli anahtarı kapının üzerinde unuttuğumu söylüyor kapının önüne koyduğum leş gibi çöp poşetini alırken, ben atacaktım halbuki. Hay Allah, anahtarı kapının üzerinde unutacak kadar mı? Sonra yatak odası, süpürme, silme, kumların temizlenmesi ve süpürgenin temizlenmesi, arada bir ete su eklenmesi, karıştırılması, market siparişi de verildi. Mutfakta daha çok vakit geçirebilir. Kahve de alırım.

Patlıcan buluyorum dolapta, birkaç parçaya ayırıp fırına, yarın iş yerinde yerim. Kabak da gelecek hem ondan da fırınlarım. Patateslerle püre yapıyorum, salata yapıyorum, etler pamuk gibi. Gelsin de yiyelim. Geliyor. Aç değilmiş, kendim yiyorum. İnanılmaz güzel bir yemek. İyi bir yemek her zaman yükseltir beni, yükseltmiyor. Ama gerçekten enfes.

Sonra bir dizi izlemeye başlıyorum. Ne sarıyor ne sarmıyor. Hafta sonu The Lincoln Lawyer’ın ikinci sezonunu izledim. Keyif almıyor oluşuma rağmen izlediğim bir dizi, merak duyguma mı hitap ediyor, bilemiyorum. Bu dizi Stay Close. Bakalım…

İşte sonra bir şekilde uyuyakalıp sabah çok zor uyanıyorum. Sonra ilk işim kahve makinasının düğmesine basmak oluyor. Saçmalık bu artık. Hatta gece yatmadan önce yaptığım son şey kahveyi hazır hale getirmek. Ne zamandır doğru düzgün şöyle doya doya çay içmedim. Çay içip sohbet etmedim. Sohbet etmedim.

Dönüp dolaşıp kendi içimde çözmem gereken sorunlarla, kendimle baş başa buluyorum kendimi. Bazı rutinler oluşturmaya çalışıyorum. Bazı eski güzelliklere geri dönmek istiyorum. Ben nasıl biriydim, diye soruyorum kendime, sonra da ben nasıl biriyim, diye. 

Yazıyordum. Yazacağım. Mektup arkadaşlarım vardı. E-mail arkadaşlarım vardı. Yazıyordum. Konuşamasam bile yazıyordum. Bu şekilde bir etkileşim kuruyordum, ilişkileniyordum. Güzeldi.